Kennen Jullie Balto Nog Die Honderden Levens Redde In Alaska? Zo Is Het Verhaal ECHT Gegaan
In december van het jaar 1925 vertoonde een jongetje van twee uit het stadje Nome in Alaska de eerste tekenen van difterie. Dit is een infectie aan de luchtwegen die in die tijd talloze slachtoffers maakte. Jammer genoeg was de koerier met het tegengif, dat een jaar eerder was aangevraagd door de enige arts ter plaatse, niet op tijd aangekomen voordat de haven zoals gewoonlijk door de gletsjers in de wintermaanden, niet meer bereikt kon worden. Geconfronteerd met een mogelijke epidemie die niet tegen te houden was, en het strenge winterweer dat reizen via lucht of waterwegen bemoeilijkte, was er maar een manier om dat medicijn te verkrijgen die deze besmettelijke ziekte kon bestrijden...
via turtlezen.com
In de wintermaanden is het alleen mogelijk te verplaatsen met een door honden getrokken slee.
I cani da slitta di Leonhard Seppala
Toen het eenmaal niet meer mogelijk was om het tegengif per vliegtuig naar de stad te brengen, was het nodig om een sledehondenexpeditie op starten die vandaag wordt herinnerd als de Great Race of Mercy van 1925 (vrij vert. De race der verlossing), een race tegen de klok. Honderden kilometers lang, tientallen graden onder nul, voortgetrokken door honden, waarvan één hond de bekendste zou worden: Balto.
Balto werd de heldenhond die de expeditie hielp voltooien en zo een difterie-epidemie kon voorkomen.
Ondanks de vele eer die de hond en zijn baasje, een Noorweegse musher genaamd Gunnar Kaasen toebedeeld kregen, was Balto slechts éen van de honden die die missie wist te volbrengen die uit meerdere etappes bestond en door meerdere sledehonden werden afgelegd. Het waren Balto en Kaasen in het bijzonder die het laatste stuk aflegden en dus fysiek het medicijn aan de autoriteiten in Nome overhandigden.
Togo en de musher Leonhard Seppala.
Zij die het hele verhaal kennen weten echter dat het een andere hond met zijn baasje was die een veel langere afstand hadden afgelegd dan Balto. De Siberische huskey Togo en zijn baasje Leonhard Seppala legden in totaal 260 kilometer af in de meest ondoordringbare gebieden van Alaska om te helpen de lading tegengif af te leveren.
De verdiensten van Seppala en de ongelofelijke kracht van Togo.
Togo had niet alleen een ongelofelijke afstand afgelegd, hij wist ook nog eens zijn musher en de andere honden te redden van de expeditie toen de avond was gevallen en het zicht slecht werd, en Seppala de weg kwijt was. Het was Togo die ze langs alle standplaatsen leidde waar ze kampeerden 's nachts en hem het leven redde (de temperaturen konden tot wel 65 graden onder nul komen).
De teleurstelling voor het gebrek aan erkenning in het begin.
Toen Seppala te weten kwam dat het Kaasen en Balto waren die bijna alle eer streken voor een expeditie die het aantal difterieslachtoffers hielp beperken, was zijn teleurstelling groot. Ook al werden ze nadien door de autoriteiten erkend voor hun verdiensten, vandaag is het echter Balto die we allemaal onthouden, en staat er van hem een standbeeld in Central Park New York en is het zijn naam die is gebruikt voor de tekenfilm waarop dit verhaal is gebaseerd...
