Herdenkingsdag houden met een slecht geheugen: 7 genocides uit de 20ste eeuw waar je bijna niemand over hoort
Iedereen weet dat er elk jaar op 27 januari de zogenaamde "Herdenkingsdag" wordt gehouden om Auschwitz te herdenken als ook de verschrikkingen van de Holocaust in zijn geheel.
Als we enerzijds niets anders kunnen doen dan de poging toejuichen dat er wordt geprobeerd de herinnering aan zulke verschrikkelijke gebeurtenissen levend te houden, zijn we anderzijds ook gedwongen om te moeten vaststellen dat vele andere volkenmoorden de aarde bloedrood hebben gekleurd de laatste eeuw, zonder dat niemand - bijna niemand - de moeite genomen heeft om deze op gepaste wijze te gedenken.
Uitgaande van de definitie die wordt gehanteerd door de Verenigde Naties, betekent volkerenmoord "een van de volgende handelingen, gepleegd met de bedoeling om een nationale, etnische, godsdienstige groep, dan wel een groep, behorende tot een bepaald ras, geheel of gedeeltelijk als zodanig te vernietigen."
Armeense genocide
wikimedia
De Armeense minderheid in Turkije werd altijd als een vijand van de overheid gezien (eerst het Ottomaanse later de Turkse) zowel in politiek als in religieus opzicht. Hierdoor vond de eerste genocide van de 20ste eeuw plaats. Met ingang van 1915 begon Turkije met het deporteren van schrijvers, journalisten, intellectuelen en parlementariërs, vonden er massa-arrestaties plaats evenals vermoeiende dodenmarsen door de woestijn zonder eten of water. In totaal wordt het aantal slachtoffers tussen een miljoen en anderhalf miljoen geschat.
Slechts 27 landen erkennen officieel de genocide, waaronder natuurlijk niet Turkije. Als je meer wilt weten kan je hier het volledige artikel lezen
'Gedwongen' hongersnood in Oekraïne
Met de term holodomor wordt de hongersnood bedoeld die in gang was gezet door het regime van Stalin in de vroege jaren dertig om Oekraïne en de privéboerderijen te verzwakken. De eersten die in opstand kwamen waren de rijke boeren kulaki die werden weggevoerd naar de werkkampen in Siberië waar duizenden van hen omkwamen.
De maatregelen die waren genomen om letterlijk het volk van voedsel te kunnen weerhouden, werden verder aangescherpt: de distributie van ovens, inbeslagname van voedselwaren en landbouwapparatuur, en de doodstraf voor voedseldieven. Vanaf 1932 verslechterde de situatie en begonnen Oekraïeners te sterven van de honger. Eerst kinderen en ouderen, later de rest. Het aantal slachtoffers ligt tussen de 7 en 10 miljoen (de doden in de werkkampen niet meegrekend). Deze genocide werd pas door het Europees Parlement erkend in 2008.
De genocide van het Igbo-volk in Nigeria
In 1967 riep het Igbo-volk de onafhankelijkheid uit en richtte de Biafrarepubliek op. De reactie van de Nigeriaanse regering liet niet op zich wachten, ook omdat er in Biafra 80% van de Nigeriaanse olie ligt.
Het conflict duurde ongeveer drie jaar en eindigde in een overwinning door de overheid. Alle voorzieningen en infrastructuur in Biafra werden vernietigd, waardoor er duizenden stierven aan honger en ziekten. In totaal verloren 2 mijoen mensen het leven en raakten 3 miljoen mensen dakloos.
Tot op de dag vandaag wordt er tegen de Igbo's behoorlijk gediscrimineerd, en gaat gewoon door totdat deze misdaden als genocide wordt aangemerkt.
De 'reiniging' in Cambodja
Wat er in Cambodja is gebeurd is misschien nog wel de minst bekende genocide in de Westerse wereld. Tussen 1975 en 1979 bezette de Rode Khmer het land en verdeelde het de bevolking in het 'nieuwe volk' (dat opnieuw moest worden opgevoed), en het volk van 'ondermensen' en 'verraders' (die moesten worden vermoord).
De Rode Khmer slachtte ongeveer twee miljoen Cambodjanen (in totaal waren er zo'n 8 miljoen Cambodjanen); de slachtoffers waren voornamelijk Vietnamese en Chinese minderheden en Chammoslims, maar ook iedereen met een universiteitsgraad of een vrij beroep.
Er is tot op heden nog geen internationaal hof ingesteld voor de erkenning van deze moorden.
De Burgeroorlog in Rwanda
Wanneer de geschiedenis van Ruanda ter sprake komt, moeten we eerst de genocide die plaatsvond in 1994 bespreken. De machtstrijd in het land werd gestreden door de Tutsi's en de Hutu's, twee rivalerende volkeren die diepe wortels hebben in het land. Een van de hoofdrolspelers in het verhaal was België, die de regio in 1924 kreeg toegewezen door de Volkerenbond (dat nu de VN is) als mandaatgebied. België steunde omdat het hen uitkwam eerst de Tutsi's (omdat ze dat een superieur volk vonden) en later de Hutu's omdat ze minder vijandig waren ten opzichte van de Europese hegemonie.
De interne strubbelingen bereikten een hoogtepunt met de moord op de president die een Hutu was, in 1994. Toen begon de genocide. Meer dan een miljoen mensen, waaronder Tutsi's en vele Hutu's die werden verdacht van landverraad, werden afgeslacht met eenvoudige wapens zoals stokken en machetes. Frankrijk, Groot-Brittanië en België haalden alleen hun staatsburgers terug naar eigen land en lieteen Rwanda aan zijn lot over, dat een zege voor de Tutsi's inhield en de Hutu's die op de vlucht sloegen.
Eind 1994 werd er een Internationaal Strafhof voor Rwanda opgericht dat tot nog toe amper 20 mensen heeft veroordeeld voor het plegen van genocide
Het drama van Srebrenica
De slachting in Srebrenica die is ingekaderd in de Bosnië-oorlog (1992-1995, 250,000 doden), wordt gezien als een van de bloedigste massamoorden die na de Tweede Wereldoorlog in Europa heeft plaatsgevonden.
De Bosnisch-Servische troepen die werden geleid door Ratko Mladic hielden een etnische zuivering van de Bosnische moslims. De eenheden drongen het beschermde gebie Srebrenica binnen en visten alle mannen tussen de 14 en de 65 jaar er uit. Ze werden allemaal vermoord en in een massagraf gegooid. IN totaal wordt het aantal slachtoffers geschat tussen de 8,000 en 10,000 doden.
Het Internationaal Strafhof in Den Haag erkende de gebeurtenis als een genocide vanwege de religieuze grondslag.
De burgeroorlog in Darfur
Sind 2003 is Soedan opgeschud door een bloedige burgeroorlog in de regio Darfur. De zwarte bevolking, die in de meerderheid is, strijd tegen de Arabische minderheid (de Arabieren zijn echter wel in de meerderheid in de rest van Soedan).
De rol van Soedanese regering in het conflict is nog niet helemaal duidelijk, ook al wordt door velen ervan beschuldigd dat het openlijk de strijders van Arabische oorsprong steunt. Deze laatsten krijgen de naam janjaweed (ruiters met kromzwaard): ze komen aan in dorpen, doden de mannen, verkrachten vrouwen en maken waterbronnen ondrinkbaar.
Het conflict in Darfur wordt nog steeds niet als genocide aangemerkt ondanks de sterke etnische ondertoon em het ongelofelijke aantal slachtoffers (400,000 tot op heden)
