Waarom doet soms het overlijden van een hond meer pijn dan wanneer een vriend overlijdt?
Wanneer iemand die zelf nooit een hond heeft gehad bij iemand is van wie de hond is overleden, dan kan diegene denken dat zijn reactie overdreven is, want het was tenslotte "maar een hond". Maar wie dit zelf heeft ervaren weet dat dit nooit zo gaat. De docent psychologie Frank T. McAndrew probeert te verklaren hoe het toch komt dat soms het overlijden van een hond veel zwaarder kan vallen dan het overlijden van een vriend.
Je hond verliezen kan pijnlijker zijn dan een vriend te moeten missen
Graphic Stock
Zij die het hebben meegemaakt weten dat de pijn die ze voelen hetzelfde voelt als wat ze ervaren wanneer een dierbare komt te overlijden. Het is echter het probleem dat wanneer het om een hond gaat, er geen vaste rituelen zijn die mensen kunnen helpen om het verlies te verwerken. Over tradities beschikken die voorschrijven wat je moet doen wanneer je iemand verliest, vooral in de eerste dagen, is een manier waardoor je de pijn beter kunt dragen. Maar aangezien er geen diensten of grafrede wordt gehouden wanneer een hond is overleden, lijkt het net alsof ons verdriet in het openbaar tonen bijna iets lijkt waarvoor je je moet schamen.
Iets anders wat het ook moeilijk maakt te accepteren dat je geliefde hond is heengegaan is het feit dat zijn afwezigheid direct onze gewoontes beïnvloeden. Plotseling is onze hele dagelijkse routine verandert en weten mensen niet meer wat ze moeten doen. Daar komt ook nog eens bij dat van het ene moment op het andere moment je niet meer die belangeloze positieve feedback krijgt die alleen honden kunnen geven, en je niet meer hun geruststellende aanwezigheid hebt zonder oordelen.
Bij al deze dingen komt er ook nog eens achteraan dat een hond, meer dan welk ander dier, in staat is om goed stemgeluid, uitdrukkingen en bedoelingen van mensen kunnen interpreteren. Hun natuurlijke inlevingsvermogen maakt hen echte gezinsleden, dit gaat zover dat er zelfs het zogenaamde 'misnaming' plaatsvindt (iemand anders z'n naam gebruiken wanneer je iemand roept), en dit gaat ook op voor de naam van de hond (merkwaardig genoeg niet zo vaak bij katten).
Het zal dan ook geen toeval wezen dat mensen die zich voornemen geen honden meer te nemen omdat het teveel pijn heeft gedaan, maar na een paar jaar weer opnieuw terechtkomt in die draaikolk van onvoorwaardelijke liefde. En dat is positief, denk maar aan het gezegde:"Ik kan zelf die persoon worden waarvan mijn hond gelooft dat ik die al ben."
