Lees hier hoe een autobandengigant de hoogste autoriteit op het gebied van restaurants is geworden
We zijn er inmiddels aan gewend om achter de namen van de beste chefs ter wereld Michelinsterren te horen. Hotels, restaurants, en gerechten die het spectaculairst en het meest vooruitstrevend zijn verwijzen allemaal naar de Gids die oordeelt en hen een mondiale status geeft. Maar als we even nadenken dan zouden we ons misschien afvragen? Wat hebben autobanden met eten te maken? Hoe is het gekomen dat de marktleider in autobanden ook de hoogste autoriteit is ter wereld wat betreft restaurants?
Coverfoto: Wikimedia en Pixabay
Om antwoord te kunnen geven op deze vragen moeten we even teruggaan in de tijd naar het jaar 1900. In Frankrijk reden er in dat jaar slechts drieduizend auto's rond en het merendeel van de business van de Michelins bestond uit fietsbanden en ze zouden nog acht jaar moeten wachten voordat auto's beschikbaar zouden komen voor de massa (in 1908 bracht Ford hun Model-T op de markt). Maar ook op dat moment moesten de gebroeders Michelin de vraag naar banden verhogen, ze moesten iets verzinnen waardoor mensen middellange afstanden gingen afleggen met de auto, waar je zin door kreeg om erop uit gaan, te ontdekken, te beleven. En zo was de Gids geboren.
Het doel van de Michelingids was dus om automobilisten aan te moedigen naar nieuwe plaatsen te rijden en als gevolg daarvan het gebruik van banden laten toenemen. Van de eerste editie verschenen er ruim dertigduizend stuks. Ze werden gratis uitgedeeld en er stond handige informatie in voor reizigers die met een gemotoriseerd voertuig reisden, enkele aanwijzingen voor toeristen voor tankstations en natuurlijk aanwijzingen voor het vervangen van banden in het geval van nood.
Na de Eerste Wereldoorlog breidden de broers de distributie van de gids uit en vroegen er ook een bedrag voor. In het distributienetwerk werd Zwitserland, Groot-Brittannië, Italia en Noord-Afrika die in het distributienetwerk vielen.
Mettertijd werd de gids steeds specifieker en kwamen er ook hotels en restaurants in te staan die aan bepaalde criteria voldeden. Al heel snel kregen de broers interesse in deze onderwerpen en besloten een groep anonieme controleurs in te zetten die elk noemenswaardig restaurant zou gaan bezoeken en keuren. En daar waren dan ineens die beroemde sterren in 1926. Aanvankelijk was het één ster later in 1930 werden het er drie. De sterren beschreven de restaurants volgens bepaalde categorieën. Een ster: "een heel goed restaurant in zijn categorie", twee sterren: "uitstekende keuken, goede reden om te stoppen"en drie sterren "uitzonderlijke keuken voor een bijzondere dag".
Tegenwoordig is de situatie totaal anders, want de Michelinsterren zijn een kenmerk van absolute excellentie geworden en worden alleen uitgedeeld aan de grootste chefs die, in welk restaurant ze ook mogen werken, de waardering met zich mee zullen nemen. Als de sterren zouden worden gegeven aan het beheer van het restaurant dan zouden ze blijven blijven, ongeacht welke topkok er werkt.
