Het verhaal van de inheemse Amerikaanse prinses die weigerde het land van haar voorouders te verlaten
Men zegt dat zo nu en dan een aantal toeristen op de bloemenmarkt van Seattle vreemde vragen stellen aan verkopers: "We hebben een oude dame op de grond zien zitten, we hebben haar van veraf gezien, ze leek wel een indiaan. Ze had vele mandjes om zich heen staan alsof ze te koop waren. Dus zijn we eropaf gelopen om er een te kopen, maar toen was ze verdwenen. Wie is dat dan?" zeggen ze dan. Verkopers zeggen dat het prinses Angelina is, maar als zij de vragende blik zien van toeristen vertellen de marktkoopmannen haar verhaal.
via en.wikipedia.org
Opperhoofd Seattle en zijn dochter sloten vriendschap met de Maynards, enkele kolonisten.
In 1895 maakte de Amerikaanse fotograaf Edward S. Curtis zijn eerste foto van een Amerikaanse indiaan, een oude dame in een rode omslagdoek, die hij een dollar betaalde voor het ongemak. Deze foto droeg bij aan de toename van Curtis' roem, mar het echte interessante verhaal was dat van de mevrouw en niet de foto. Deze vrouw was veel meer dan een gewone indiaan, ze was Kikisoblu de eerste dochter van opperhoofd Seattle, een bekende inheemse indiaan die aanvoerder was en opperhoofd van de stammen Duwamish en Suquamish.
Kikisoblu werd geboren in 1820 in Lushootseed op de plek waar nu Seattle ligt. Toen de kolonisten daar aankwamen in dat gebied sloot haar vader vriendschap met een van hen: David Swinson "Doc" Maynard.
Catherine Maynard gaf Kikisoblu een tweede naam: Angelina
Toen Catherine Maynard, de tweede dochter van Doc, Kikisoblu zag zei ze dat ze te mooi was om zo'n naam te mogen dragen en gaf haar daarom de naam Angelina.
Het gebeurde in 1855 echter dat de overheid van de Verenigde Staten de Squamish indianen ertoe verplichtten om het land waar ze woonden te verlaten en zich terug te trekken in een natuurreservaat zoals was bepaald in het Verdrag van Point Elliot. Angelina weigerde echter het huis en de stad te verlaten die de naam van haar vader had gekregen. Het was nog steeds haar huis, haar stad. Ze zou niet zo maar weggaan gewoon omdat iemand dat haar opdroeg.
Angelina verwierf de titel van prinses vanwege haar manieren.
Ze bleef daar op die plek die vandaag Pike Place Market is en verwierf de titel van prinses, niet alleen omdat ze een dochter was van haar vader, maar ook omdat ze zich waardig gedroeg en moed toonde. Ze leefde alleen en onderhield zichzelf door de was te doen voor kolonisten en makate manden die ze 's avonds op de markt verkocht en probeerde ze het te redden tot het eind van de maand.
Ze stierf als een katholieke, met een uitgebreide begrafenis die was verzorgd door de inwoners van Seattle
Ze leefde dus in twee werelden. In de ene was ze Kikisoblu de Squamishprinses en in de andere was ze Angelina die kleren waste. De indianenwereld om haar heen was langzaam aan het verdwijnen maar zij vertikte het om de plaats van haar roots te verlaten en werd een bekend en gewaardeerd figuur in haar omgeving.
Maar ook voor Kikisoblu kwam het moment van de laatste dans. Ze werd ziek en kreeg artrose en liet zich bekeren tot het Christendom en toen zij stierf op 31 mei 1896 kreeg ze een plechtige begrafenis in de kerk Onze Lieve Vrouwe van Goede Hulp, een symbool van wat ze in de harten van de inwoners van de stad had achtergelaten.
Een krant uit die tijd schreef zelfs een klein afscheidsbericht
Na haar dood liet een krant uit die tijd een artikel uitbrengen dat over haar ging. De woorden in de krant waren warm en liefdevol en ze werd uit naam van iedere bewoner van Seattle met genegenheid herdacht. Na een tijdje werd haar huis gesloopt en werd het gebied een deel van de huidige bloemenmarkt, waar je, misschien wel een oude dame met hangende mondhoeken en met een rode omslagdoek kunt vinden en handgemaakte mandjes verkoopt. Of misschien niet, misschien vind je alleen de herinneringen en de verhalen van een lokale bejaarde.
