Haar zus zei haar dat ze geen pup moest nemen wanneer ze zwanger was, maar ze heeft het toch gedaan
"Neem geen hond wanneer je een kind gaat krijgen" zei ze. Maar wat haar zus niet kon weten is dat haar nichtje en die pup echt hele goede vrienden zouden worden. Tot op de dag dat de kleine werd geboren stond de labrador aan haar zijde, ze stal hooguit enkele koekjes van haar, maar kleine ongemakkelijkheden terzijde zijn de twee samen liefdevol en harmonieus met elkaar opgegroeid, vrijwel in symbiose.
Toen het meisje wat groter werd hebben de twee een speciaal ritueel ingesteld: op de zondagmorgen keken de twee tekenfilms op de bank. Al vlug was het zo dat elk ding dat ze deden, of dat nou een stukje rijden in de auto was, een spelletje of huiswerk, dat ze dat samen deden. Ze waren nu onafscheidelijk. Om te zeggen dat ze alleen maar beste vrienden waren doet hun band geen recht.
Maar de jaren verstrijken, het meisje werd groter en nu begint de hond de eerste tekenen van ouderdom te vertonen, hij krijgt een grijze vacht, hij heeft minder kracht. Het hoeft niet eens te worden gezegd maar zij houd onvoorwaardelijk van hem, hoe kan je nou niet houden van iemand met wie je samen bent opgegroeid. Onlangs is de labrador jammer genoeg ziek geworden en moest hij worden geopereerd omdat hij een tumor had, en week het meisje geen moment van zijn zijde. De vriendschap en de liefde kennen geen grenzen wanneer zij oprecht zijn, het maakt niet uit van welke soort of ras je bent, het duurt eeuwig.