10 dingen die voor altijd zijn veranderd na de dood van mijn ouders
Weten hoe je met het verlies van een ouder moet omgaan is niet mogelijk, ook niet wanneer dat gebeurt binnen de tijd die daar normaal gezien voor staat en zonder dat je daarbij pijnlijke ups en downs hebt gehad met je gezondheid. Een therapeute uit Detroit vertelt hoe het leven veranderd is nadat je beide ouders hebt verloren binnen een periode van twee jaar, hoe je dan niet meer op dezelfde manier kijkt naar dingen in je leven en welke gewoontes dan een onderdeel zijn geworden van de dagelijkse routine. Ze bespreekt zeker dingen waarin velen van ons zich niet kunnen herkennen.
Relatiedeskundige en therapeute Lisa Schmidt heeft een open brief gepubliceerd waarin ze vertelt hoe de dood van haar ouders haar heeft veranderd, wat ze gevoeld heeft en heeft geprobeerd hierover te vertellen door een lijst van 10 punten op te stellen.
- De telefoon verlies ik niet meer uit het oog, ook niet wanneer ik ga slapen. De laatste keer dat dat gebeurde heb ik een belletje van mijn moeder gemist. Ik zou haar stem hebben kunnen horen voor een laatste keer voordat het onherroepelijke gebeurde.
- Na de plotse dood van mijn moeder was ik er minstens zes weken fysiek slecht aan toe. Wanneer ik dacht aan datgene wat er gebeurt was dan moest ik overgeven.
- Het verlies van mijn beide ouders heeft mijn familieleden van me verwijderd, maar ik werd met de taak 'opgezadeld' om er alles aan te doen om ervoor te zorgen dat we bij elkaar bleven. Het was een zware taak, maar ik begreep waarom de keuze hiervoor op mij viel en hierdoor ben ik een sterker mens geworden.
- Ik lijd onder de gedachte dat mijn zoon met hen zo weinig tijd heeft kunnen doorbrengen. Zij zouden hem heel schattig hebben gevonden en hij hen ook.
- Ik heb geen spijt van de tijd die ik met hen heb doorgebracht, maar soms is de pijn zo sterk dat ik soms tegen mezelf zeg: "Als ze waren gestorven toen ik nog jong was, dan had ik nu niet zo veel herinneringen die me zouden achtervolgen."
- Als lid van de groep mensen die hun ouders heeft verloren, waarschuw ik je: beledeig hen niet in mijn bijzijn... ik zou graag in een oogwenk in jouw schoenen willen staan, denk daaarom dan eerder aan hoe vluchtig het leven is.
- Het gevoel beklijft me dat ik deel ben gaan uitmaken van een groep waar ik nooit bij heb willen horen. Wanneer mag ik mijn ledenpas inleveren?
- ...Ondanks dat zijn de mensen van deze club wel de enigen die mij kunnen begrijpen.
- Ja, het leven gaat door, dat klopt maar ook jaren later zullen er altijd dagen zijn waarop het voelt alsof dat deze verschrikkelijke gebeurtenis pas net gebeurd is.
- Wanneer je je vrienden met hun ouders ziet, dan gebeurt het je dat je gevoelens van jaloezie merkt bij jezelf. Vanwege een moeder/dochter-uitje dat niet meer kan of een doop waar geen opa en oma bij waren. De belangrijkste gebeurtenissen zullen nooit meer hetzelfde zijn.
"De dood van mijn ouders heeft mij voor altijd veranderd maar om een of andere vreemde reden denk ik dat ik kan zeggen dat het allemaal maar beter is zo; ik ben er een betere moeder door geworden, die weet hoe belangrijk het is om herinneringen niet als iets vanzelfsprekends te beschouwen, en altijd ervoor zorgt dat je je zoon het gevoel geeft dat er van hem gehouden wordt. Acht en tien jaar later na hen, ben ik nog altijd hier en schrijf ik over hen, en soms grijp ik naar de telefoon om hen iets moois te vertellen..."
