Praten tegen dieren en planten is geen teken van "Gekte" maar juist intelligentie...
Als kleine kinderen praten we vaak tegen speelgoed en dieren en geven we levensloze objecten een naam. Tijdens die fase in de ontwikkeling van een mens wordt dit allemaal erkend als een gezonde activiteit die kinderen in staat stelt een eigen identiteit te ontwikkelen. Maar wat gebeurt er wanneer een volwassene dit doet? Doorgaans wordt zulk doen en laten als infantiel beoordeeld, maar er is een wetenschappelijke verklaring voor die mensen die dit doen in het zonnetje zet...
Een natuurlijke neiging tot antropomorfisme
Hoogleraar Nicholas Epley die docent gedragstudies is aan de universiteit van Chicago is de auteur van een onderzoek waarbij dit verschijnsel dat 'antropoformisme' genoemd wordt, uitgebreid wordt onderzocht. Nicholas Epley:
"Historisch bekeken is antropomorfisme behandeld als iets kinderachtigs of als iets wat bij achterlijke mensen hoorde... het is echter een karaktereigenschap die intelligente mensen op unieke manier kenmerkt, zonder rekening te houden ermee dat dit iets is wat we constant doen..."
Het is een fenomeen dat plaatsvindt wanneer we zeggen dat de "markt moordend is" of "dat zijn gestoorde prijzen" of dergelijke zinnen. De neiging om aan iets menselijke kenmerken toe te kennen is van oudsher geworteld in mensen, denk maar aan al die namen die we hebben gegeven aan dingen en plaatsen zoals valleien, kastelen, zwaarden... wie herinnert zich bijvoorbeeld niet Excalibur? Maar deze manier van doen is allesbehalve kinderachtig, het is het resultaat van een actieve en sociale intelligentie
De redenen waarom we deze neiging hebben te maken met drie feiten. Het vermogen om gezichten van mensen te zien in niet-levende objecten, de diepe band die we hebben met dingen waar we van houden en de onvoorspelbaarheid van de 'gedragingen' die sommige voorwerpen of dingen kunnen hebben. Laten we dit eens nader bekijken
We kunnen gezichten waarnemen in niet-levende objecten.
Dit instinct is een cruciale eigenschap voor ons sociale leven. Al sinds de oudheid hielp het ons om een vijand van een bondgenoot te onderscheiden. Het vermogen om gezichten te lezen en te interpreteren is cruciaal geweest in de ontwikkeling van het begrijpen van emoties, gedachten en bedoelingen van anderen. Zulke informatie is nu ook onmisbaar (ook al hebben we dat niet door) in het dagelijkse leven.
We geven dingen die we leuk vinden een geest.
We kennen menselijke eigenschappen toe aan de dingen waar we van houden, niet de voorwerpen waar we een hekel aan hebben. Hoe meer we een relatie aangaan met een ander mens, des te dicterbij komen we bij zijn of haar geest. Hetzelfde doen we met het grootste gemak bij niet-levende objecten. Stel je een muzikant voor die decennialang hetzelfde instrument bespeelt. Hoe diep gaat de kennis en de relatie met dit ding?
We denken dat onvoorspelbaarheid een menselijk verschijnsel is.
Wanneer een voorwerp of ding zich niet gedraagt zoals zou moeten (volgens ons) dan zeggen we dingen als: "dat doet 'ie met opzet" of denken als het niet werkt dat het met ons te maken heeft. Is het je nooit gebeurd dat je tegen je auto praatte en hem aanmoedigde te starten, te zeggen tegen die stapel kaarten de juiste eruit te vissen?
Het gedrag dat schuilgaat achter de vermenselijking lijkt op wat er achter relaties schuilt onder gelijken: het is een nprmale sociale handeling die er al was sinds mensenheugenis, nog een schakering van onze intelligentie en onze behoefte om ons te verhoudden met de wereld om ons heen.
