Haar zoon wordt woedend en slaat een spiegel aan diggelen. Lees hier haar reactie
Vader of moeder zijn is een van de moeilijkste dingen in deze wereld. Maar wat gebeurt er als iemand waar je van houdt zich bezeert, z'n zelfbeheersing verliest en je pijn doet? Het verhaal van vandaag gaat over een single moeder, Katheleen Fleming die voor twee keuzes kwam te staan door wat haar jongvolwassen zoon had gedaan. De beslissing die zij nam is bewonderenswaardig.
"Zo zag mijn gang er vrijdag uit. Kapot, scherp en gevaarlijk. Dat heeft mijn zoon gedaan".
"Soms gaan er dingen stuk, heel vaak in het echt, en dan is het niet meer te maken. Toen mijn zoon een uitbarsting kreeg in de badkamer stokte mijn adem. Hij was gefrustreerd, boos, en was het zat om (voor hem heel) belangrijke redenen. Hij sloeg bewust met de deur van de badkamer waardoor een zware spiegel viel die in duizend stukjes brak. Ik bleef stil, nam de schade op en haalde diep adem. Ik heb de hond naar buiten gedaan zodat hij zich niet zou openhalen aan het glas en stopte de poes in de kelder om dezelfde reden. Ik liep naar buiten de binnenplaats op en heb gehuild. Het is ongelofelijk hoe je je op zulke momenten kunt voelen.
Terwijl ik nadacht over de reactie die mijn zoon had hoorde ik hem huilen door het raam van de badkamer, hij was pijnlijk in zijn ziel geraakt, ik wist dat zelfs hij dit ook niet had verwacht... Hallo woede, welkom in mijn huis. Zo kwam ik op het idee dat hij misschien bang zou zijn, zich geneerde en zorgen maakte.
Haal diep adem strijdbare moeder. Deze kleine en broze ziel heeft jou nodig, hij heeft jou op je best nodig; je enorme vermogen tot meevoelen, je zorgvuldige, tedere en standvastige liefde. Haal diep adem en ga ervoor mamma! Ga erheen, open de deur, kijk uit voor het glas en hoor hem als hij merkt dat je naar hem toegaat. Kijk naar dat gezicht waar je van houdt, rood van bezorgdheid en tranen. Ineens klinkt zijn stem heel fragiel: "Mamma, ik zal het niet meer doen, het spijt me heel erg", zegt hij. Dan huilt hij en is de onzekerheid van zijn gezicht af te lezen.
Kom mamma, neem hem in de armen, huil samen met hem, houd hem stevig vast. Kijk hoe klein hij nog eigenlijk is, hoe broos zijn ziel nog is.
Ik houd van je.
Je bent veilig.
Nu ben ik bij je.
Het ergste is voorbij.
Ik houd van je.
Praat met hem over de boosheid, praat er nu met hem over. Woede is een sterk gevoel, hij heeft het recht om dat te voelen. Deze woede kan zuiveren maar ook vernielen. Hij knikt en het spijt hem, hij heeft net kennisgemaakt met woede. Er is een betere manier om je gevoelens te tonen, laten we er samen aan werken... Morgen.
Ik ben hier om je te helpen.
Je bent veilig.
Je blijft nooit alleen met je woede.
Je blijft nooit alleen met je angsten.
Ik ben hier. We zijn er samen.
Nu gaan we samen opruimen...
En dus raapten we de scherven op, en hebben we geveegd en gestofzuigd. Het was stil toen we bezig waren, een meditatief klusje. Soms maken we dingen stuk, maar het belangrijkste is de manier waarop en hoe dat komt. Wat belangrijk is hoe we op deze gebeurtenis reageren: doet het pijn? Voelen we ons schuldig? Of helpt het ons eraan te herinneren hoe je ten diepste van iemand moet houden? Misschien krijgen we een duwtje in de rug richting begrip van datgene wat goed en verkeerd is, richting liefde. Ja, liefde.
Ga maar mamma, ga nu. Pak je kind vast en leer hem dat wat liefde heet. Ga maar".
