Een asielhond zit nachten lang naar z'n baasjes te staren en zijn zij helemaal van hun stuk gebracht als ze ontdekken waarom
Sommige verhalen kunnen onuitwisbare sporen achterlaten die evenwel bijna niet te zien zijn in de ziel van degene die deze verhalen leest. Dit is een van die verhalen waardoor je nooit meer op een en dezelfde manier zult kijken naar de dingen, er wordt je als het ware een overpeinzingsmomentje cadeau gedaan waarmee je je denken kunt verrijken.
Alles begon toen een gezin een schitterende Golden Retriever in huis haalden uit een asiel. Ondanks dat de hond zich heel volgzaam heeft getoond en lief is voor iedereen, hebben ze in het gezin ook vreemd gedrag opgemerkt.
Elke avond bleef de hond uren lang maar staren naar de slapende baasjes, vaak hele nachten lang.
Niet alleen bleef de hond in de buurt van de baasjes, wat heel normaal zou kunnen zijn, maar bleef ook wakker en bewegingsloos. De vermoedens in het gezin waren er gekomen door het volgende: Aanvankelijk probeerden ze zijn gedrag te staven aan de hand van zijn recente verhuizing: "Misschien is het gewoon een gewoonte", dachten zij.
Maar de hond gaf zelfs weken na de adoptie geen blijk ervan dat hij zijn blik af ging wenden van het bed.
Uiteindelijk besloten ze om de Golden Retriever naar de dierenarts te brengen, maar deze zij dat er niets mis met hem was.
Het gezin, waar de verbijstering nog groter geworden was, wilde nog een laatste poging doen en belden het asiel op waar ze de hond vandaan hadden gehaald om te kijken of zij enkele vragen konden beantwoorden.
En het was op dat moment dat ze de verklaring hadden voor het vreemde gedrag, waardoor uiteindelijk iedereen in huis slapeloze nachten had.
Naar het schijnt had het vorige baasje een zeer gewelddadige methode gebruikt om zich van de hond te ontdoen. Hij heeft hem in die mate verdoofd dat de hond veilig in slaap was gevallen in zijn huis, maar dat het dier later op een onbekende plek wakker werd, in een kooi door mensen en dieren die hij niet kende.
De hond had dit trauma gekoppeld aan het feit dat als hij in slaap zou vallen, dat deze gebeurtenis weer helemaal opnieuw zou plaatsvinden en dus sliep hij niet en waakte in plaats daarvan over zijn baasjes, om er zeker van te zijn dat ze hem niet in de steek zouden laten.
Toen ze in het gezin hoorde wat er allemaal was gebeurd zijn ze in huilen uitgebarsten en brengen ze sindsdien alleen maar liefde en vertrouwen over op dat lieve beest en proberen ze hem gerust te stellen dat hij niet nog eens verlaten zal worden.
Jammer genoeg hebben de mensen die hun huisdieren in de steek laten geen idee van de psychologische schade die ze aanrichten. Het klopt dat het een hond zich waarschijnlijk wel zal hechten aan zijn nieuwe baasjes (als hij het geluk heeft weer nieuwe te vinden), maar hij zal altijd de wond van het verlaten bij zich dragen.
Als een hond in de steek wordt gelaten dan is dat een immense verantwoordelijkheid, net als dat je er voor een gaat zorgen. Een hond moet nooit in huis worden gehaald met het idee dat 'ie zich wel zal binden aan een nieuwe baas, mocht dat nodig zijn. Als je een hond adopteert, dan doe je dat voor altijd.
