De mysterieuze gravin van Castiglione was bezeten van fotografie en liet meer dan 400 foto's van zich maken
De geschiedenis is rijk aan mysterieuze, onbekende personages die een min of meer belangrijke rol hebben gespeeld toen er gebeurtenissen plaatsvonden die de boeken in zijn gegaan. Er zullen niet veel lezers zijn die het leven kennen van de Italiaanse gravin van Castiglione. Virginia Oldoini (spreek uit: Oldoïni) was haar doopnaam, en ze was een mysterieuze vrouw, meer bekend omdat ze de minnares was van Napoleon III en nicht van de staatsman Camillo Cavour dan dat ze bekend stond als pionier in de fotografie. Niet als fotografe, maar als model. Men verwarde haar passie voor het objectief met een regelrechte obsessie van het zichzelf terugzien op een blaadje papier. Zij is namelijk de vrouw van wie er de meeste portretten zijn die in dat tijdperk zijn gemaakt, zo'n 400; een ongelofelijk aantal in termen van geld en moeite die ervoor nodig was.
Virginia Oldoini was slechts 17 jaar oud toen ze in de plaatselijke adellijke kring kwam door met Francesco Verasis, de graaf van Castiglione te trouwen.
Zij hadden geen goede relatie, in die mate dat ze vaak de gewoonte had om hem de "arme hoorndrager" te noemen.
De gravin maakte ondanks dat gebruik van de voordelen die je had als je met een adellijke man was getrouwd: kleren, sieraden en een reeks kunstenaars die klaarstonden om haar op verschillende manieren te portretteren.
Veel is bekend over het karakter van deze vrouw: bedeesd, zei niet veel tegen iedereen, met name tegen andere vrouwen, ze was ijdel en narcistisch.
Pierre-Louis Pierson/Wikimedia
Haar ontelbare foto's hebben een ding gemeen en wel dat er juwelen en een lach ontbreken: hieruit blijkt een labiliteit in de ziel van de gravin. Zij was inderdaad van zins om haar schoonheid, waar zij meer dan anderen met de volste overtuiging in geloofde, te benadrukken. Dit deed zij echter op een heel eigen manier: ze nam aparte poses aan, poses die vaak niet haar lichaam het beste uit lieten komen, in sombere decors die ze zelf had bedacht en droeg ze belachelijk overdreven kleren.
In 1856 kwam ze in Parijs aan om Napoleon III te veroveren, gestimuleerd door haar neef Camillo Cavour, met het oog op een mogelijke overeenkomst die de Piëmontezen met de Fransen konden sluiten.
comunecastiglionetinella.it/Wikimedia
Virginia greep haar kans en slaagde in haar plannen en die van haar neef: haar nabijheid tot de monarch opende voor haar de deuren van de meest gevraagde fotografiestudio's in Parijs
De fotografen Mayer en Pierson, die door heel de Parijse adel werden gewaardeerd, hebben talloze foto's gemaakt.
De foto's die ze liet maken kostten zoveel geld en moeite dat dit voor die tijd onvoorstelbaar was. Maar toch lukte het haar om zich vrijwel elke dag te laten fotograferen, misschien wel dankzij haar aantrekkingskracht of haar gezag.
Pierre-Louis Pierson/Wikimedia
In Parijs voedde ze de verheerlijking van haar schoonheid die ze zelf, koste wat kost op het niveau van perfectie wilde brengen. Van haar houding zou je kunnen zeggen dat het een voorloper is van de huidige selfiegekte.
De foto's waar ze om vroeg zijn moeilijk te ontcijferen, bijna net als haar persoonlijkheid.
Het zijn niet zomaar foto's die zijn gemaakt in de mooiste kamers van het paleis of waar ze de mooiste kleding droeg die ze bezat.
Veel foto's die toen ongebruikelijk waren zijn dat nu nog steeds: wat haar echte bedoeling was, weet niemand; een vaag plan.
Vrijwel niemand mocht haar, ze was zeer bekend om haar gretigheid, lompheid en hoe cynisch ze was.
Het leek erop alsof dit alles haar dit niet erg interesseerde, ze vond het veel belangrijker om, zoals ze werd genoemd, "de mooiste vrouw ter wereld" te blijven.
In beslag genomen door haar waanzinnige obsessie met het verheffen van haar schoonheid vergat ze de tijd en dat haar lichaam erop achteruitging.
Pierre-Louis Pierson/Wikimedia
Het is duidelijk hoe het besef dat haar lichaam verouderde haar bestaan op z'n kop heeft gezet.
Pierre-Louis Pierson/Wikimedia
Het verhaal gaat dat zij, omdat ze niet meer tevreden was met haar portretten, uit alle kamers waar ze kwam, elke spiegel liet weghalen waar ze zichzelf in terug kon zien, en zich alleen omringde met foto's die aan haar schoonheid herinnerden toen ze jong was.
Kort voor haar dood probeerde ze een tentoonstelling op touw te zetten van haar portretten, die de naam "De mooiste vrouw van de eeuw" had moeten krijgen.
Ze stierf in 1899 en werd begraven op het Père-Lachaise, de grootste begraafplaats van heel Parijs.
