Er wordt aan deze vrouw getrokken tijdens de marathon van Boston in 1967 omdat ze een regel had overtreden
De marathon in Boston is samen met de marathon van New York een van de beroemdste sportevenementen in Amerika. Verbazingwekkend genoeg was deze race onderwerp van dwaze discriminatie tot 1972. Vrouwen konden tot enkele decennia niet eraan meedoen. Men geloofde toen dat als zij 42 kilometer zouden hardlopen dat dan hun baarmoeder dan zou verzakken. Het zijn twee vrouwen geweest die eraan bij hebben gedragen dat de dingen konden veranderen en dat de marathon voor iedereen toegankelijk zou worden en dat mannen en vrouwen naast elkaar konden hardlopen.
Katherine Switzer is de eerste vrouw die officieel de marathon van Boston liep met een deelnemersnummer.
Ze wist een deelnemersnumme te bemachtigen door zich in te schrijben als K.V. Switzer en deed mee aan de marathon van 1967, juist beroemd om de dingen die plaatsvonden na haar ontmaskering. Ze begon aan de marathon in een wijde grijze joggingbroek om haar vrouwelijke rondingen te verhullen, maar al snel zagen sporters dat het een vrouw was en werd het bericht verspreid.
De wedstrijdcoördinator haalde haar in en schreeuwde "Ga weg uit mijn wedstrijd!" gesteund door enkele deelnemers die haar proberen van het parcours te gooien. Een gebuertenis die, aangezien het niet volgens de geldende regels was tijdens de marathon van 1967, zorgde voor ophef vanwege de gewelddadigheid waarmee Katherine Switzer werd belaagd.
Veel minder vaak wordt Bobbi Gibb genoemd, de eerste vrouw die, nog voor Katherine Switzer, al meedeed aan de marathon
Het was echter Bobbi (ingeschreven als Roberta Louise Gibb Bingay in het bevolksregister) die het jaar ervoor al meedeed aan de marathon op min of meer dezelfde manier: ook zij 'glipte' stiekem naarbinnen in de race zonder weliswaar met een deelnemersnummer te lopen. Dat verklaart ook waarom ook zij na het moment dat vrouwen niet meer werden buitengesloten ook niet werd erkend als deelnemster in tegenstelling tot haar collega Switzer.
Bobbi Gibb wachtte op het pistoolschot dat de wedloop startte om dan vervolgens uit de bosjes te tevoorschijn te springen waar ze beroemd om is geworden: het was haar gewoonte om helemaal in het zwart te rennen en droeg ze een bermuda van haar broer.
Ze besloot in een impuls mee te doen aan de marathon maar zag echter geen reden waarom vrouwen niet mee mochten doen.
Zoals ook bij Switzer gebeurde hadden de andere deelnemers snel door dat ze meeliep: iedereen ging echter om haar heen lopen om haar te steunen en te beschermen tegen degenen die haar buiten wilde sluiten. Het is dankzij het ingrijpen van deze mannen dat ze race tot een einde kon brengen.
Deze twee vrouwen hebben zonder twijfel het zaadje der verandering geplant: in 1972 werd de marathon in Boston officieel toegankelijk voor vrouwen, die in steeds grotere getalen meededen in de jaren erna.
En dankzij deze twee vrouwen is het dat de marathon van Boston nu toegankelijk is voor iedereen: mannen vrouwen kunnen zij aan zij lopen zonder strijd
We mogen niet vergeten dat hetgene wat tegenwoordig vanzelfsprekend lijkt zoals mee kunnen doen aan een marathon, het resultaat is van moedige daden door mensen die iets gedaan hebben zodat we in een betere wereld kunnen leven. Daarom zou iedereen de namen van Bobbi Gibb en Kathrine Switzer moeten kennen!
