Wat je zegt tegen kinderen wanneer ze huilen zal een groot verschil maken in hun leven

Aan huilen kan heel veel kanten zitten, zeker wanneer het kinderen zijn die tranen laten. Pasgeboren kinderen hebben als enige middel huilen om ongemak, pijn, honger of slaap aan te geven. Hoewel ze in de loop der jaren andere manieren ontwikkelen om te communiceren, het gesproken woord natuurlijk voorop, blijft huilen voor kinderen een van de meest automatische manieren om emoties te delen, vooral het negatieve soort.

Ook bij kinderen die iets groter zijn kan huilen verschillende betekenissen heben: vermoeidheid, slaap, pijn, frustratie, ontevredenheid. Hoe moeilijk het ook is voor volwassenen de oorzaak van de tranen te ontcijferen, is het verstandig de woorden te wegen die je zegt tegen kinderen op zo'n moment van bijzondere kwetsbaarheid. Enkele verkeerde woorden zouden het zelfvertrouwen kunnen kwetsen van het kind en de vertrouwensband die er is met de volwassene kunnen schaden. 

via Psychology Today

5 zinnen die beter nooit gezegd zouden mogen worden tegen kinderen wanneer ze huilen.

designed by Bearfotos - Freepik.com

1. "Houd op met huilen!": met dit soort zinnen sturen we een verkeerde boodschap aan kinderen, namelijk dat huilen verkeerd is. Door zo te handelen zeggen we dat ze hun emoties niet mogen uiten, als volwassene zullen zij niet in staat zijn hun gemoedstoestanden te sturen omdat hen datgene is ontnomen waarmee zij konden externaliseren wat in hen zat. Wat kun je het beste doen? Vraag liever waarom kinderen huilen, steun hen, praat vanuit het hart en probeer datgene op te lossen wat hen aan het huilen heeft gemaakt. Houd hen vast, fysiek contact is misschien het sterkste wapen waarmee zij weer rustig kunnen worden.
   
   
2. Als je doorgaat met huilen, dan geef ik je straks wat om over te huilen - wanneer kinderen huilen dan kan dat misschien komen omdat ze misschien bang zijn voor iets, maar ook wanneer het huilen niet daardoor komt, voelen kinderen zich toch opgelaten vanwege de reactie die ze hebben (de tranen die over het gezicht rollen). Dreigen met lichamelijk straffen brengt niets anders teweeg dan een toename van de angst en kan uitmonden in situaties die lastig in goede banen geleid kunnen worden. Daarnaast bieden we kinderen geweld aan als oplossing. Zo zullen zij snappen dat als er klappen gaan vallen dat dit een manier is om iets af te kappen dat niet wordt gewaardeerd. In deze situaties is het verstandig deze vormen van intimidatie terzijde te schuiven en kinderen te laten merken dat je hen steunt.
    
3. "Jongens huilen niet", "Alleen watjes huilen", "Grote kinderen huilen niet" - zijn allemaal ongegronde en seksistische boodschappen. Ieder kind is anders en de verschillen zijn niet allemaal te herleiden tot geslacht of leeftijd. Huilen is een reactie die niets te maken heeft met het zijn van een jongetje, meisje, groot of of klein zijn. Laat het geen gewoonte worden om hen te laten denken in stereotiepe kaders: laat hen vrij hun karakter te uiten.
   
   
4. "Je overdrijft!" - we bagatelliseren de ernst van de oorzaak van hun verdriet. Kinderen zullen situaties natuurlijk veel zwaarder wegen, situaties die een volwassene onverschillig zullen laten, maar menen dat kinderen met hun gehuil overdrijven, daar bereik je niets anders mee dan hun leven als kind te geringschatten, en dit laten blijken kan ervoor gaan zorgen dat kinderen een gevoel van wantrouwen krijgen naar de ouder die meer dan eens heeft laten zien dat deze hen niet begrijpt. Het geheim is om te denken als een kind wanneer je met kinderen praat. Bijvoorbeeld als een van zijn vriendjes zijn bal pikt of pop, dan zou je de ernst van zo'n actie moeten begrijpen! 
   
   
5. "Als je huilen moet, dan wil ik het niet zien!" - met deze opmerking wordt elke vorm van connectie met kinderen kapot gemaakt en werkt dit afstandelijkheid in de hand. Los van de oorzaak van het huilen, gaat het hier om een moment waarop een kind ontzettende behoefte eraan heeft dat iemand hem nabij is: niet per se fysiek, maar ook woordelijke steun of er gewoon zijn is al effectief. Als we kinderen vragen in een andere ruimte te gaan huilen, dan onthouden we hen deze nabijheid en ontstaat er in hen een leegte waarvan we niet kunnen weten hoe deze wordt opgevuld, of met afstandelijkheid ten opzichte van de ouder of met angst.

Tot slot is het advies om het huilen van kinderen niet te onderschatten: het is een terugkerend iets, vooral in de eerste jaren van het leven. Ouders moeten echter hun best doen om de vermoeidheid die ze ervaren bij het begrijpen van kinderen, er niet uit te gooien; te laten blijken. Geef hen een veilig gevoel, praat met hen, want waarom ze kunnen huilen kan je nog wel eens verbazen.