Het verhaal van Virginia Apgar, de vrouw die een methode uitvond die duizenden pasgeborenen kon redden
Virginia Apgar is een heel bekend en bewonderd figuur in de wereld van de moderne verloskunde omdat er naar alle kinderen die ter wereld komen in het ziekenhuis, op een of andere manier door haar ogen naar hun gekeken wordt. Direct nadat zij geboren zijn, worden er een aantal dingen bij hen gecontroleerd, dingen die deel uitmaken van wat we tegenwoordig de Apgarscore noemen, een systeem waarmee er een inschatting kan worden gemaakt van de gezondheid van een baby, op een manier die tot dan toe nooit was gedaan en vele baby's het leven kan redden.
via Medlineplus
Via chirurgie en anesthesiologie kwam ze uiteindelijk terecht bij obstetrische anesthesie oftewel pijnbestrijding tijdens de bevalling.
Virginia Apgar studeerde af in medicijnen in 1933 toen ze 24 jaar oud was. Amerika was toen aan het herstellen van de verschrikkelijke krach van 1929 en daardoor moest Apgar aan vrienden van de familie een lening vragen zodat ze door kon gaan met studeren. Als specialisatie had ze ervoor gekozen om zich te richten op chirurgie, maar de hoogleraar die haar volgde, moedigde haar aan om het in de tak van pijnbestrijding te proberen, want hij wist dat zij door mannelijke concurrentie geen kans zou maken op een baan.
Een moeilijk studietraject.
Ook haar coschappen binnen de anesthesiologie bleken moeilijk te gaan, omdat er tijdens de reizen die ze moest maken om de locaties in het land te bezoeken er geen onderkomens bestonden voor vrouwen en omdat de functies die haar werden aangeboden, niet financieel werden vergoed. In 1938 slaagde ze er echter eindelijk wel in om dat deel van de studie te voltooien. Toen ze naar haar thuisbasis New York terugkeerde, naar het ziekenhuis Colubia Presbyterian Hospital om precies te zijn, begon ze niet alleen met werken, maar werd ze ook tot hoofd van de afdeling anesthesiologie benoemd.
Haar honger naar kennis en haar wil om mensen te helpen was een stimulans voor haar om zich nog verder te specialiseren. Uiteindelijk kwam ze zo in 1949 terecht in de pijnbestrijdingstak van de verloskunde. In die tijd was het sterftecijfer onder bevallende vrouwen nog hoog, en Virginia wenste daar iets aan te doen, zowel om de juiste hoeveelheid verdoving te garanderen tijdens een keizersnede, als wel om babysterfte te bestrijden.
Naast het feit dat ze de conclusie trok dat er door volledige verdoving een veel grotere kans zou bestaan op problemen aan de luchtwegen bij pasgeboren baby's, droeg ze haar grootste steentje bij op het gebied van babyreanimatie. Omdat ze er namelijk van overtuigd was dat de interventiemethodes die tot dan toe werden toegepast schadelijk waren, werkte ze een score uit die aan elke vitale levensfunctie van het kind kon worden gegeven en ging ze zo goed mogelijk na hoe het daarmee gesteld was en of er wel of geen reanimatie nodig was. De code werd officieel gepresenteerd tijdens het congres van de International Anesthesia Research Society in 1952 en werd dat jaar daarna gepubliceerd onder de naam "Newborn Scoring System", maar in 1962 vond een arts genaamd Joseph Butterfield een manier om de naam Apgar hieraan te verbinden en bedacht de afkorting die nu nog geleerd en gebruikt wordt:
- A → Appearence (kleur)
- P → Pulse (hartslag)
- G → Grimace (reactie op prikkels)
- A → Activity (spierspanning)
- R → Respiratory effort (ademhalingsvermogen)
Dankzij de opname van de Apgarscore in de ziekenhuisprotocollen zijn er talloze sterfgevallen onder premature baby's voorkomen die anders zouden zijn ontslagen zonder dat zij grondig zijn onderzocht.
