Het verhaal van een man die een verweesde IJsbeer redde en die een unieke vriendschap met hem sloot

In 1974 kruiste het lot het pad van een man die werkte in een agrarische coöperatie van de Sovjets, het pad van een verweesde poolbeer. Nikolaj Loekitsj Matsjoeljak was werkzaam in een 'artel' van het fort in Kaap Schmidt (Oost-Siberië), toen hij te weten kwam over een jager die een ijsbeer had gedood nadat deze zijn tent had vernield. Zijn jong zou het niet hebben gehaald zonder het ingrijpen van de man die hem te eten gaf en met wie hij daarna een unieke vriendschap zou sluiten.

via vokrugsveta.ru

Nikolaj raakte gehecht aan het ijsberenjong dat nu alleen was, noemde hem Masha en zorgde voor hem tot aan de lente van 1975

Na een jaar van contact verdween het dier spoorloos en dacht Nikolaj dat hij hem niet meer zou zien.

Maar in 1976 vond hij Masha weer, die inmiddels een 'grote jongen' was geworden van ruim 150 kilo!

Nu hij bijna volwassen was, was hem benaderen een ervaring die niet vrij was van gevaar en angst, maar uiteindelijk gingen ze naar elkaar toe en ging Nikolaj verder met hem voeren.

Op een dag beleefde Nikolaj een angstaanjagende ervaring...

Toen hij naar het hol ging van Masha trof hij daar een andere ijsbeer aan, dit keer een moeder van 300 kilo die waarschijnlijk de oorspronkelijke bewoner had weggejaagd om plaats te maken voor haar jongen. Echter ook nu weer rende Nikolaj niet weg als de bliksem, maar liet hij ook voor het kleine gezinnetje iets te eten achter.

Daarna werd echter duidelijk dat zijn vriendschap met Masha niet kon voortduren...

Masha was inmiddels de door mensen bewoonde nederzetting te dicht benaderd en was Nikolaj nu geen bron van voedsel meer voor hem. Daardoor kreeg hij weer de kans om te leven volgens zijn aard, namelijk die van een jager.