Cijfers die leraren geven verminderen het zelfvertrouwen niet, het zijn de ouders die zich niet afzijdig kunnen houden.

De huidige generatie ouders laat steeds meer blijken dat ze een opvoedmethode hebben gehanteerd die niet de gehoopte resultaten geeft. We willen hier niet iedereen over één kam scheren, maar een situatie in het algemeen bespreekbaar maken waar ook mensen die het gevoel hebben dat ze zich eraan onttrekken, de kans lopen ermee te worden 'besmet'. Kinderen van vandaag, met name kinderen die naar de basisschool en middelbare gaan, erkennen de autoriteit van de leraar niet en gedragen zich groot omdat ze zich groot voelen. En dit groot zijn wordt aangewakkerd door ouders die het niet durven om zich afzijdig te houden.

Ooit hadden leraren de rol van ouder op het moment dat kinderen in de klas kwamen, zowel in positieve en 'negatieve' gevallen. Nu zijn ouders en leraren meer dan ooit in conflict met elkaar.

Ouders, en dientengevolge ook de kinderen, hebben alles ter discussie gesteld. Bijvoorbeeld de bevoegdheid waarmee leraren ooit de juiste maatregelen voor (on)gehoorzame leerlingen konden nemen, is niet meer. De kleur van de pen waarmee al decennia lang traditioneel gezien fouten in schoolopgaven worden aangegeven staat nu ter discussie. Het is niet zozeer de kleur, maar meer de handeling van fouten onderstrepen die hun kinderen maken en welke gevolgen dit heeft. Volgens veel ouders komt het door de rode pen dat het zelfvertrouwen van kinderen wordt aangetast, dat het hen kwetst en doet verstokken bij een stomme spel- of rekenfout.

Het lijkt haast wel surreëel, maar het lijkt erop dat kinderen en ouders de laatsten zijn die verantwoordelijk kunnen worden gehouden voor een fout die rode inkt verdient. Zo zijn de leraren vooral verantwoordelijk, die door hun frustratie voldoening gaan halen uit het rood markeren, of komt de fout misschien door een klasgenoot die voor afleiding heeft gezorgd.

In deze werkelijk paradoxale situatie is het lastig om weer op een rationeel denkspoor te raken, het spoor waardoor zaken en mensen weer op juiste waarde worden geschat, zoals de rode pen en ouders. Volgens deze denktrant is het makkelijk in te zien dat het onderstrepen van een 'rode fout' een manier is om een tijdelijke fout mee aan te duiden, die geheel kan verdwijnen door er hard aan te gaan werken. Ook is de rode pen een manier is om de rollen te bepalen op school van wie leert en wie corrigeert.

Het is gemakkelijk voor te stellen en te begrijpen hoe slecht het is als ouders de kant kiezen van hun kind als deze een briefje mee naar huis krijgt, omdat je dan niet meer gelooft in de functie van school, geen vertrouwen meer hebt in de functie van de leraar. Het is alsof je je kinderen in een beschermend omhulsel wilt steken om hen te beschermen tegen 'harde klappen' om het zo maar te zeggen, dat er geen ho wordt gezegd en dat ze even na moeten denken, dat ze geen schaamte voelen, geen gêne, ongemak en dus ook niet de behoefte voelen om sorry te zeggen, het beter te willen doen, en niet steeds in dezelfde fouten te vervallen.

Kinderen die door hun ouders tegen alles en iedereen worden beschermd, wordt dit allemaal ook onthouden, hebben hierdoor geen zelfvertrouwen. Het vertrouwen in jezelf krijg je van niemand anders en is ook niet ergens te koop, dat bouw je zelf op, lijd je onder je fouten en geniet je ervan als je ze nooit meer gemaakt hebt.