Het hilarische reisverhaal van een vader die aanbood 60 kinderen op reis te vergezellen
Simon Smith is een held van nu: misschien heb je er niets van gehoord op TV of in de kranten, maar toch zal je het ermee eens zijn nadat je over zijn onderneming te weten gekomen bent. Simon Smith is een man, vader van een prachtige meid die zichzelf heeft opgegeven om haar en haar 60 medescholieren te begeleiden tijdens een uitstapje naar het Kensington-museum in het stadje Harlow. Een reisje van amper een uur dat een ervaring werd die de moeite waard is om te worden gedeeld.
Zo kijkt Simon kort na vertrek. Hij stelde zich voor dat het een lange dag zou worden, dus daarom had hij besloten om zichzelf bezig te houden door alles wat er zou gaan gebeuren gedetailleerd bij te gaan houden op Twitter.
08.40 uur: ik heb een blad ondertekend waar ik verklaarde geen enkele foto te zullen maken. WE ZIJN OP WEG NAAR EEN MUSEUM OVER WETENSCHAP.
08.47 uur: alle kinderen werden naar het toilet gestuurd voordat zij de bus instapten. Blijkbaar hoefde niemand naar het toilet.
De situatie begon al snel uit de hand te lopen...
In mijn groepje zitten zes kinderen. Een van hen noemde me net 'maat.'
Aha, de stoelen in de bus hebben gordels, Dat zorgt dus voor die onbeschrijflijke verwarring.
Ik ben naast mijn 'maat' gaan zitten en hij heeft me net verteld dat hij last heeft van wagenziekte.
Alle kinderen moesten naar het toilet gaan voor vertrek, maar...
We zijn ongeveer een kilometer verder. Drie kinderen moeten naar het toilet.
Nog een kilometer verder. Het merendeel van de luchpakketjes zijn op en nu moet ongeveer 30% van iedereen in de bus naar de WC.
Scheten. Ze beginnen met scheten te laten.
WAT ZULLEN DIE KINDEREN WEL NIET GEGETEN HEBBEN!
We zitten nog niet eens op een derde van de reis en ik ben er nu al toe bereid om ze midden op de snelweg achter te laten.
Nog meer winden. Een jongetje krijgt de schuld van de rest van de groep.
Als deze geur van slechts een jongetje vandaan komt... nou... wow. Het lijkt wel op een latrine uit de Middeleeuwen.
Gehuil. Een meisje huilt omdat het zo stinkt.
Ik ving de blik op van mijn dochter. Echt sinister.
En alsof dat nog niet genoeg was, werd er iemand niet lekker...
IEMAND WERD NIET LEKKER
Je gaat mee met een schoolreisje, hadden ze gezegd. Je doet vrijwilligerswerk, hadden ze gezegd. JE ZAL JE VERMAKEN, hadden ze gezegd.
Maar de nieuwsgierigheid van de kinderen bleek toch wel het vervelendste tot dat moment van de reis te wezen.
Iemand schreeuwt in mijn oor: "Hoe ver moeten we nog? Woont de koningin daar? (en wijst naar elk gebouw) Waarom zijn we niet allemaal rijk? Mijn vader kende ooit die ene man van Nirvana. Maar waarom zijn er zoveel mensen?"
Nee, we zijn er nog niet.
De kinderen hebben net een McDonald's gezien en vond er een massale explosie plaats. Ze waren helemaal door het dolle heen.
Toen ze aankwamen in het museum, was er geen enkele hoop meer redding.
We hebben net geparkeerd en een kind in mijn groepje moet overgeven. 't is net een praktijkvoorbeeld uit een lesboek.
Mijn god, ik heb nog maar drie trappen gelopen samen met 60 kinderen en het voelt net alsof ik weer in militaire dienst ben.
We gaan door. Niemand is achtergelaten.
De tijd staat stil wanneer je in een bus zit met 60 kinderen van 10 jaar oud.
Na het bezoekje aan het museum, gingen we naar het museumwinkeltje.
Zeven kinderen van 10 in een museumwinkeltje zorgt voor Die Hard-achtige taferelen.
Twee uit mijn groepje beklagen zich omdat ze pijn in hun voeten hebben.
Mijn dochter lacht duivels naar me elke keer wanneer onze blikken elkaar kruisen.
Tijdens de terugreis zei hij niet veel, en dat zou veel kunnen zeggen over hoe Simon zich voelde...
Ik ben op.
Er zal geen volgende keer zijn.
Nooit. Nooit meer.
De laatste tweet van Simon moet je wel erg aan het denken zetten over de enorme inzet die er nodig is om met kinderen te werken.
Leraren en klassenassistenten. Je hebt al mijn respect. Vandaag heb ik zelf dingen gezien en beleefd waar ik geen kaas van kon maken.
