Het kannibaleneiland Nazino is een verschrikkelijke en niet zo bekende bladzijde uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie
Als je het hebt over de "verschrikkingen van het totalitarisme" dan zou je die uitdrukking echt letterlijk moeten nemen. Buiten de "standaard" verhalen die we kennen over onderdrukking, komen er nu uit de diepte van de 20ste eeuw gebeurtenissen naar boven die een horrorfilm niet zouden misstaan.
Een van die verschrikkingen is de zogenaamde "Nazino-affaire" beslist een van de donkerste momenten uit de geschiedenis van de Sovjet-Unie, een tragedie die verstoken is van enige menselijke compassie.
De gebeurtenis valt onder de massadeportaties naar Siberië, dat hoort bij het Stalin-regime. In de jaren dertig werd de Goelag opgericht een speciale politie die de taak had om alle klasse-vijanden dus de bourgeoisie, grondbezitters maar ook gewone criminelen en politieke dissidenten te verzamelen en hen te deporteren naar werkkampen in een van de koudste regio's van het land, alsof het "kolonies" waren.
Kolonies waar met ijzeren vuist werd geregeerd door regime-bewakers, ondervoed en niet adequaat gekleed.
In de lente van 1933 stond het interneringskamp in Tomsk in West-Siberië nagenoeg op instorten: 25.000 gevangenen in plaats van de 15.000 waar op was gerekend. De oplossing van de autoriteiten was erger dan het probleem zelf. Het is niet bekend wat de bedoeling was achter de waanzinnige beslissing was die door de officieren van de Goelag genomen was, maar feit is dat ze ongeveer zesduizend mensen op de boot zetten richting het nabijgelegen eiland Nazino, een erg kleine en hele koude plaats.
Meer dan tweehonderd gevangenen kwamen om van de honger en barre omstandigheden al voordat ze aankwamen bij het eiland en ging het hen misschien nog beter af. Op het eiland schoten de bewakers iedereen neer die probeerde te vluchten of de orders niet gehoorzaamden en werden de gevangenen gevoed met heel weinig brood of zelfs gewone bloem.
Snel braken er onderlinge oorlogen uit onder de gedeporteerden, die de weinige waardevolle dingen van elkaar stalen. Heuse bendes zwaaiden met de scepter en martelden zij zelfs andere gevangenen en aten zij hen ook op. Er gaan vele verhalen rond waar de wreedheden tot in de detail worden beschreven die de zwaksten ondergingen, en is het nu moeilijk om waarheid van legende te onderscheiden.
De situatie sleepte drie maanden voort voordat de centrale autoriteiten er een einde aan maakten en ze de overlevenden terugbrachten naar het vasteland en tenslotte de verantwoordelijken van die hel veroordeelden. Op Nazino kwamen vierduizend mensen om het leven op verschrikkelijke wijze.
De volledige waarheid over wat er die dagen plaatshad werd pas vrijgegeven tijdens de glasnost en de val van de Sovjet-Unie.
