Het laat zich gemakkelijk verklaren waarom Japanse kinderen zo buitengewoon gemanierd zijn
Het Japanse volk onderscheidt zich vanwege meerdere aspecten in hun cultuur en in hun manier van leven en blijven ze maar verbazen. Vaak verbazen mensen zich over, en waarderen ze dat diepe gevoel voor orde en rust die Japanners in het openbaar en in het privéleven aan de dag leggen. En als die eigenschappen dan ook bij Japanse kinderen te zien zijn, dan kan je je gewoon niet anders dan verbazen.
En toch lijkt het logisch dat de oorsprong van het typisch Japanse moet worden gezocht in de opvoeding van kinderen. We gaan proberen om het geheim van de vriendelijkheid en rust te ontdekken dat de kleine Japannertjes zo bijzonder maakt.
Japanse kinderen onderscheiden zich door hun vermogen tot zelfbeheersing en hun vriendelijkheid; ze gaan niet stieren en gehoorzamen zonder in discussie te gaan met volwassenen. Deze eigenschappen zijn in de eerste plaats toe te schrijven aan de band die er is tussen generaties, dat de Japanse cultuur eigen is.
Ouderen worden gezien als bron van wijsheid en krijgen als zodanig het meeste respect. De relatie tussen jong en oud is daarom gekenmerkt door empathie en genegenheid.
Ouderen kijken op hun beurt met liefde naar kinderen en zien ze dat ze nog veel moeten leren en zijn ze vaak toegeeflijk en zorgzaam naar hun toe.
Kinderen en pubers zien volwassenen niet als rechters, maar als gidsen en accepteren ze hun advies. Daardoor zijn de verhoudingen tussen hen zeer harmonieus.
Het gevolg is ook dat de rol van iedereen binnen het gezin heel duidelijk is: bijvoorbeeld zouden grootouders niet hoeven te accepteren om de opvoedende taak op zich te nemen van ouders omdat deze laatsten niet voldoende tijd hebben.
In wezen gaat het hier om het leren van fijngevoelig te zijn, als een hulpmiddel om kinderen te leren zich te verhouden tot de rest van de wereld. Dat betekent bijvoorbeeld dat iets verkeerd is omdat het kwetsend is voor anderen en het lijden van de ander voldoende is om het kind te laten begrijpen welke fout het heeft begaan zonder dat er hoeft te worden geschreeuwd.
Deze manier van opvoeden begint al meteen vanaf het begin, via een langdurig lichamelijk contact met de pasgeborene. Zo gebeurt het dus zelden dat Japanse kinderen al naar school gaan voordat ze drie zijn. Ook het gesproken woord speelt een belangrijke rol. Moeders praten met hun kinderen en is het normaal dat gezinnen bij elkaar komen en dat ze elkaar verhalen vertellen.
Op deze manier onstaan er hechte banden en voelen kinderen zich emotioneel zekerder. Ze beseffen dat er een orde bestaat waarin iedereen zijn plaats heeft, dit stelt hen gerust en neemt spanning weg, waardoor het zinloos is om stennis te gaan schoppen.
