De stilte-Oefening voor kinderen is binnen de Montessori-Methode belangrijker dan welke andere les dan ook
Aan het einde van de dag gebeurt het vaak dat we wel een beetje stilte wensen, maar dat we er dan uiteindelijk voor vrezen. Als het onder volwassenen even stil wordt er een gesprek over om het even welk onderwerp aangezwengeld om het ongemakkelijke moment te doorbreken. Wij volwassenen hebben een slechte relatie met stil zijn. We worden erdoor namelijk met onze emoties geconfronteerd, en merk je op wat er leeft. Dat is hetgeen ons bang maakt.
Deze negativiteit ten opzichte van stil zijn geven we ook door aan onze kinderen. Maar door Maria Montessori weten we hoe belangrijk het is om "vriendschap te sluiten" met stilte, zowel voor kinderen als volwassenen.
Van kinderen weten we dat ze graag praten, maar dat is echter niet de reden waarom ze niet graag stil zijn.
Een volwassene houdt niet van stilte omdat de aandacht dan wordt gevestigd op het heden, terwijl hij of zij er altijd aan gewend is om te denken aan wat is geweest en wat er komen gaat; nooit aan het heden. Kinderen leven echter in het nu, ze zijn er meester in. Zij hebben niet zoveel zorgen om wat is geweest en om wat komen gaat. Je moet deze spontaniteit die ze hebben "in het nu te leven" aangrijpen om hen te leren stilte te waarderen.
Ouders denken vaak dat ze de dialoog met hun kinderen op gang moeten houden omdat zij een stil kind aanzien voor een kind dat iets voor hen verborgen houdt.
Als we de stiltegevallen waar je je zorgen om moet maken niet meerekenen, dan vergeten we dat stil zijn heel erg belangrijk is in het leven van een kind.
Oefenen in het stil zijn.
Binnen de Montessorische leerweg is stilte niet de klassieke vorm van straf die te rumoerige of ongehoorzame kinderen krijgen. Het is eerder een middel dat wordt gebruikt in de opvoeding. Leren naar jezelf te luisteren.
De stilte-oefening moet pas plaatsvinden als aan alle andere behoeften van de kinderen zijn voldaan die onvermijdelijk een grote behoefte hebben aan bewegen en praten. De behoefte om te rennen boomklimmen en spelen met water en om hun gedachte de vrije loop te laten, mag niet worden onderschat.
Daarna zal het als vanzelf komen: de behoefte om het precies lang genoeg stil te maken, iets dat volwassenen heden ten dage de neiging hebben om te onderdrukken. Maria Montessori wist zelf nog hoe kinderen in een klas het geluid van regen hoorde, juist op het moment dat het even stil was: iedereen was heel gelukkig.
Op montessorischolen zijn er heuse "stiltelessen" waarbij kinderen worden geholpen om te ontdekken wat het is als er geen geluid is, zonder dit te vrezen. Stilte heeft volgens de montessorimethode een dubbele functie: enerzijds is het een manier om tot rust te komen, bij te tanken en anderzijds een manier om je te concentreren na te denken en te luisteren voordat je iets zegt.
Als we kinderen leren dat het fijn is om stil te zijn, dan heeft de wereld er volwassenen bij die niet bang zijn voor stilte en zijn ze niet bang om te VOELEN DAT ZE LEVEN.
