150 jaar lang werd de blindedarm verwijderd, maar was misschien een antibioticakuur ook voldoende geweest
Het verwijderen van de blindedarm is een van de noodoperaties die door chirurgen in heel de wereld wordt uitgevoerd. Tot op heden is de rol van dit buisvormige ding dat een uitloper is van de dikke darm deels onduidelijk. Medici zijn het eens over het feit dat de blindedarm in de loop der tijd elke functie verloren heeft.
Bij sommige mensen kan de blindedarm ernstig gaan ontsteken of kan er zelfs een darmperforatie plaatsvinden. Er ontstaat dan een gat waardoor pus in de buikholte terechtkomt met daaropvolgende risico's voor nabijgelegen organen. Was de enige oplossing (al sinds bijna 150 jaar) in dit soort gevallen opereren, is er nu een groep Finse medici die een ontdekking hebben gedaan die een "nieuw tijdperk in de behandeling van blindedarmontsteking zou kunnen inluiden."
Door de ontdekking van Finse onderzoekers van het academisch ziekenhuis Turku zouden de operaties van patiënten met blindedarmontsteking voor niets zijn geweest.
Dankzij moderne echografie-apparatuur konden medici de ontstekingsmechanismen doorgronden waar de blindedarm mee te maken krijgt en vooral ook uitvinden, bij het ene geval na het andere, of er een gat zou ontstaan of niet. En met diezelfde technologieën hebben de medici van het Turku universitair ziekenhuis een effectievere behandelmethode kunnen bedenken voor blindedarmontsteking waarbij niet de typische ingreep door chirurgen noodzakelijk is.
Na eerst de urgente gevallen van appendicitis te hebben uitgesloten heeft het Finse team een groep van 500 vrijwilligers vijf jaar lang gevolgd. De ene helft kreeg een antibioticum voorgeschreven en kreeg het resterende deel juist een preventieve operatie.
Bij de deelnemers die de experimentele behandeling hebben gevolgd was het antibioticum in 64% van de gevallen effectief en was er geen operatie nodig. Toen de twee groepen werden vergeleken had de groep die een operatie had ondergaan in sommige gevallen complicaties. Van dit laatste was bij de tweede groep geen sprake. Hoewel het een operatie betreft met een zeer laag risico, zijn infecties na de operatie en een langdurige revalidatie niet uit te sluiten.
Van de therapie met antibiotica daarentegen, ziet het ernaar uit dat er duidelijk minder risico's aan vastzitten.
Bron:
