Depressief zijn betekent niet alleen de hele dag in bed liggen en terneergeslagen zijn: het is tijd om eens te vertellen wat het allemaal nou echt inhoudt
Er wordt veel gesproken over depressie. Wat de symptomen zijn wordt dan opgesomd zoals te veel of te weinig eten, het leeuwendeel van de dag in bed blijven liggen. We weten heel goed hoe dit in wezen inhoudt dat je geen enkele interesse meer hebt voor wat dan ook. Maar waarom klinkt elk verhaal alsof het een donderslag bij heldere hemel? Omdat we niet in de gaten hebben wanneer iemand zich rot voelt en we het pas merken als iemand iets onverstandigs doet door zijn of haar depressie?
Waarschijnlijk komen de symptomen van depressie waar we vaak wat over horen niet overeen met wat iemand die depressief is voelt. En wat nu als depressief zijn anders in elkaar zat?
Slapeloosheid, gevoel verloren te zijn, boos zijn, overdrijven, eetproblemen, droefgeestige stemming, denken aan extreme dingen om te doen... ja dat is zeker depressie, maar niet alleen dit. In psychologiehandboeken staan onder symptomen van depressiviteit veel in bed liggen, je afzonderen van gezelschap, in onbeheersbare huilbuien uitbarsten, geen interesse meer hebben in dingen... je kunt moeilijk zeggen dat dit ook geen depressie is.
Maar er is nog iets wat ongezegd is tot zover dat ons daadwerkelijk kan laten inzien dat depressie een schaduw is die alleen kan worden gezien door degene die eraan lijdt.
Depressief zijn is luisteren naar een vriend die urenlang zijn hart lucht en dan zweren dat het goed met je gaat als jouw beurt komt om te praten, maar dat je diep van binnen geen flauw idee hebt wat je tegen jezelf moet zeggen om jezelf ervan te overtuigen dat dingen beter zullen worden. Depressief zijn is veel tijd doorbrengen in gezelschap maar het gevoel hebben dat je er niet bent. Dat je glimlach je op het gezicht gedrukt staat, terwijl je voelt dat dit niet een weerspiegeling is van wat je vanbinnen voelt. Depressie is tonnen aan wanhoop en een paar grammetjes aan geluk, maar het zijn juist die paar grammetjes die door mensen alleen maar blijven zien.
In tegenstelling tot nog maar enkele decennia geleden weet men nu wat depressie is en kom je erover heen. Er zijn talloze mogelijkheden voor mensen die van zichzelf zien dat ze hulp nodig hebben, maar heeft het allemaal zo weinig zin als het niet goed begrepen wordt. Zo is depressief zijn dus niet alleen bedroefd zijn, je slordig aankleden en je uiterlijk laten verslonzen.
Er zijn veel wanhopige mensen die ondanks dat ze op pad gaan, onder de mensen zijn, hun uiterlijk goed verzorgen, voelen dat ze vanbinnen in elkaar storten elke dag steeds een beetje meer, omdat depressiviteit nooit van gezicht zal veranderen en dit steeds meer eruit gaat zien als "alles is normaal."
Vrees niet om mensen om je heen te vragen hoe het met hun leven gaat, hoe ze zich voelen, of ze iets nodig hebben, want vaak in deze gevallen is vaak een luisterend oor genoeg die een zwak klinkende stem kan horen achter het overtuigende "het gaat goed met me."
