Gameverslaving van kinderen heeft helemaal niets te maken met spelletjes
Veel ouders maken zich zorgen om hoe lang kinderen aan het gamen zijn en is er in de meeste gevallen geen goede aanpak voorhanden en zijn ze uiteindelijk overgeleverd aan de verslaving van hun kinderen; met als reactie paniek, verbieden en straffen. Experts hebben zich hierover uitgesproken en zeggen dat met mate gamen helemaal niets mis is.
Ouders moeten weten waarom kinderen uit gamen zoveel voldoening halen, soms zoveel dat ze er niet buiten kunnen. Dan weet je wanneer je als ouders druk moet gaan maken en hoe je moet ingrijpen.
Het is echter zo dat kinderen niet echt verslaafd zijn aan de spelletjes als ze aan het gamen zijn.
Ouders zouden moeten begrijpen, alvorens in te grijpen met geroep, verbieden en straffen, wat het precies is dat kinderen zo leuk vinden aan spelletjes: het zijn niet de wapens die je vaak in spelletjes terugziet, het zijn niet de felle kleuren of de supersterke personages.
Volgens psychologen zijn kinderen er ontvankelijk voor om een bepaalde passie voor games te krijgen – dat kan ook verslaving zijn, als daar al bestaande klachten aan vooraf gaan – omdat er in wezen drie hele diepgewortelde behoeftes bij jonge kinderen moeten worden vervuld:
- Het nastreven om iets te kunnen, oftewel het ontwikkelen en kweken van vaardigheden en kennis en die in praktijk brengen.
- Het nastreven van zelfstandigheid, oftewel op een zelfstandige manier een keuze kunnen maken uit meerdere opties.
- Het nastreven om verbonden te zijn, oftewel de wens om iemand anders tot nut te zijn en het vertrouwen om op iemand te kunnen rekenen.
Van dit overzicht kunnen ouders veel leren, zowel hoe ze hun kind beter tegemoet kunnen komen en ook hoe ze zijn 'verslaving' aan games kunnen beperken.
Hoezeer gamen ook deze drie behoeftes vervult, zal het dat nooit zo kunnen doen zoals een ervaring in het echte leven. In de maatschappij van vandaag wordt er een heel gunstig klimaat gecreërd dat het ontstaan van verslaving aan gamen in de hand werkt. Kinderen zijn namelijk minder zelfstandig, zij worden langer geholpen door ouders dan vroeger het geval was en ze hebben er veel meer moeite mee om vriendjes te maken. Daarom sluiten zij zich vaak op in de virtuele wereld.
Als we kinderen laten ontdekken hoe fijn de echte wereld is dan wordt er aan de drie behoeftes voldaan die eerder genoemd zijn. Kinderen moeten worden gestimuleerd om iets te leren en om vervolgens dan hun kennis in de praktijk te brengen, ze moeten zich zelfstandig voelen en vrij om fouten te maken en het gevoel hebben onderdeel te zijn van een sociaal netwerk.
Een kind dat aan gamen is verslaafd heeft weinig beleefd in de echte wereld en zijn belangrijke behoeftes niet vervuld.
