Een psycholoog legt een heel eenvoudige manier uit om kinderen te leren met hun slechte humeur om te gaan
Een van de meest delicate momenten voor een ouder, wordt vertegenwoordigd door de woedeuitbarstingen van zijn kind: in die situaties kan het gemakkelijk uit de hand lopen, met scènes, huilen en geschreeuw die langzaam erger worden, als je niet op tijd en correct tussenbeide komt.
De psychologe Marina Martin heeft een manier bedacht om het kind op een positieve manier met zijn woede om te laten gaan: het wordt "de doos van de woede" genoemd.
Deze methode is geïnspireerd op het verhaal "Boze bui" van Mireille d'Allancé: de protagonist, een kind genaamd Roberto, die na een slechte dag, 's nachts "ontploft" en uit zijn lichaam komt een monster dat alles in huis begint te vernietigen. De jongen, die de chaos van het monster ziet, besluit alles wat hij kan te maken; en terwijl hij de kamer opruimt, neemt zijn woede af, terwijl zijn begrip van de schade veroorzaakt door "zijn" monster toeneemt; nadat het steeds kleiner wordt, slaagt de woede erin om in een doos te blijven.
Roberto slaagde erin zijn woede in iets positiefs te veranderen: hij beseft niet alleen de schade die wordt veroorzaakt door zijn woede, maar hij begrijpt ook hoe ermee om te gaan en het te bestrijden.
De psycholoog Martin legt uit dat "elke keer als het kind boos is, hij het op een vel papier moet tekenen, zodat hij eruit kan komen. Hij mag net zoveel krassen als hij wil tot hij ontspant. Dan richt hij zijn woede op het monster dat hem heeft gestoord. Uiteindelijk kun je de tekening verfrommelen en in een doos stoppen".
Deze methode heeft verschillende positieve aspecten: het is een niet-invasieve activiteit die niet bedoeld is om het gedrag van het kind te controleren, maar om hem te helpen kalm te worden - dat wil zeggen, een toestand die hem in staat stelt om deel te nemen, te denken en zich in te leven in de mensen om hem heen.
Door rationeel denken te activeren, kan het de intensiteit van de emoties verzachten die hem hebben verstoord, de reactie beheersen en het voor ouders gemakkelijker maken om ermee te communiceren. Op de lange termijn versterkt deze oefening de hersenverbindingen tussen het denkende deel en het reactieve deel, het laat ons begrijpen dat emoties tijdelijk zijn en kunnen worden beheerd, ook met de hulp van ouders: op deze manier zullen ze meer zelfvertrouwen hebben.
