Het verhaal van de kleine David Vetter, het kind dat twaalf jaar in een bubbel leefde
Angst over de toekomst, het einde van een relatie, een verlies in de familie; het leven heeft ons altijd geconfronteerd met harde en moeilijke situaties en gebeurtenissen, maar een van de ergste is om iemands kind op jonge leeftijd te verliezen als gevolg van een ongeneeslijke ziekte.
Het verhaal van de familie Vetter en hun zoontje David is kort maar hard, net zoals het leven van het kind met een zeldzame auto-immuunziekte dat hem dwong om zijn hele leven in een plastic bubbel te leven.
Baylor College of Medicine Photo Archives
Zonder de natuurlijke afweer van het lichaam kan een milde aandoening zoals slijm of een kleine infectie de dood veroorzaken; om deze reden besloten de artsen de kleine David in een plastic bubbel te verbannen, waardoor menselijk contact werd voorkomen. Het waargebeurde verhaal van David Vetter inspireerde ook een film uit 1976, The Boy in the Plastic Bubble.
Texas Children's Hospital
David werd op 21 september 1971 geboren met het SCID (Ernstig Gecombineerde Immuunstoornis); pasgeborenen die worden beïnvloed door SCID worden ogenschijnlijk gezond geboren, maar verliezen dan geleidelijk de antilichamen die worden geërfd tijdens de zwangerschapsperiode van de moeder; niet in staat om hun eigen antilichamen te produceren vanwege een genetische misvorming van het beenmerg, kunnen kinderen binnen enkele maanden sterven.
Baylor College of Medicine Photo Archives
De familie Vetter had hun tweede kind op de leeftijd van zeven maanden al verloren vanwege dezelfde ziekte en, uit vrees voor dezelfde prognose bij David, wendden ze zich naar het Baylor Medical Center in Texas, waar de artsen het leven van de pasgeboren baby hebben "verlengd" met twaalf jaar om een volledig steriele plastic bubbel te bouwen waarin het kind in kon worden geplaatst, weg van de risico's van bacteriële infecties van de externe omgeving.
In minder dan tien seconden na zijn geboorte werd David in de bubbel geplaatst; elk extern object, van een speeltje tot een fles, moest een nauwgezet sterilisatieproces ondergaan voordat hij David's leefruimte betrad.
De ouders konden hun eigen kind aanraken door plastic handschoenen in de buitenwand van de plastic bubbel te plaatsen.
Zoals de artsen van Texas hadden gediagnosticeerd, overleefde David en bleef hij leven en groeien met een zekere "normaliteit" in het plastic huis, waar geen gebrek was aan speelgoed, een televisie en zelfs een ruimte voor studie en onderwijs. Maar toen de artsen besloten David mee naar huis te nemen in een kleinere bubbel, ontdekte het kind de ziekte die hem weghield van menselijk contact: de arts was een spuit vergeten in de nieuwe luchtbel en David, nieuwsgierig, maakte gaten in de plastic wand.
Baylor College of Medicine Photo Archives
Het incident leidde ertoe dat David een psychologische bezorgdheid ontwikkelde over het gevaar van ziektekiemen, waarbij hij woede met depressieve fasen afwisselde. Deze fasen, die het team van psychologen van David zorgen baarde, leidden echter niet tot verbeteringen, gezien de onmogelijkheid om een geschikte remedie te vinden voor het immuunsyndroom van het kind. Maar het verhaal van David ontroerde een heel land met onvoorspelbare gevolgen.
In 1977 creëerde de NASA een "bubbelpak" voor David, vergelijkbaar met dat van een astronaut; ook al was het pak enorm groot, gebruikte de familie Vetter het slechts zeven keer vooral vanwege het psychologische trauma ontwikkeld door het kind met betrekking tot ziektekiemen.
Baylor College of Medicine Photo Archives
Een keerpunt in David's pre-puberale leven kwam toen hij 12 was, toen artsen een revolutionaire maar zeer risicovolle operatie voorstelden aan de familie Vetter: het beenmerg van het kind (de plaats van de mislukte productie van T- en B-lymfocyten) elimineren door middel van medicijnen en straling, en het vervangen door dat van zijn donorzus; als de behandeling zou werken, had David een normaal leven kunnen leiden.
De transplantatie die plaatsvond in 1983 was succesvol, maar een paar maanden na de operatie begon David zware episoden van hoge koorts, diarree en braken te krijgen; met spoed naar het ziekenhuis vervoerd, had David Burkitt's lymfoom ontwikkeld, een zeer zeldzame vorm van leukemie veroorzaakt door het Epstein-Barr-virus dat al snel tot zijn dood leidde.
Baylor College of Medicine Photo Archives
Davids korte leven, hoe wreed ook, was niet tevergeefs: door de studie over zijn toestand heeft wetenschappelijk onderzoek grote vooruitgang geboekt bij de behandeling van de Ernstig Gecombineerde Immuunstoornis, waardoor tegenwoordig een normaal leven mogelijk is voor iedereen die, zoals de kleine David, hebben geleden en blijven lijden aan deze zeldzame ziekte.
