Er is een schimmel ontdekt die polyurethaan "eet": uit de natuur komt een helpende hand tegen vervuiling
Het probleem van plasticvervuiling is een realiteit waarmee we helaas dagelijks moeten leren omgaan. De voorwerpen gemaakt van dit materiaal zijn erg veel, evenals hun toepassingen. Het niet gebruiken ervan is praktisch onmogelijk.
Als het niet wordt weggegooid en naar behoren wordt gerecycled, zal het plastic er helaas steeds meer toe neigen om een vervuilend element te blijven dat nauwelijks kan verdwijnen. Vanwege zijn chemische eigenschappen zijn de afbraaktijden erg lang, vooral in sommige gevallen. De zoektocht naar oplossingen en bewustwording is al jaren aan de gang, maar er zijn ook mensen die erin slaagden om alternatieve en zeer originele oplossingen te vinden.
In die zin heeft een groep studenten van de Afdeling Moleculaire Biofysica en Biochemie van de Universiteit van Yale iets heel bijzonders ontdekt.
via Applied and Environmental Microbiology
Tijdens een reis naar het Amazone-regenwoud van Ecuador op zoek naar endofytische organismen (diegenen die in plantenweefsel in symbiose leven zonder dat ze ziek worden), hebben Amerikaanse wetenschappers een schimmel ontdekt die een zeer... groene taak vervult.
Het wordt Pestalotiopsis Microspora genoemd en het is een bepaalde schimmel die in de natuur aanwezig is en die zelfs het polyurethaan kan aanvallen. Dit materiaal is een bijzonder resistent kunststof polymeer dat in veel contexten wordt gebruikt en dat op een spontane manier in honderden jaren afbreekt.
Stoelen, buizen, stoffering, verpakking: polyurethaan is praktisch overal, maar met deze schimmel kan de duurzaamheid ervan in de omgeving worden verminderd.
Wat Pestalotiopsis onderscheidt van andere schimmels die het plastic kunnen "aanvallen", is dat het zelfs in anaerobe omgevingen werkt, dus zonder zuurstof. Dit betekent dat het potentieel zelfs zou kunnen groeien en verspreiden, zelfs op plaatsen zoals stortplaatsen, en een fundamentele hulp kan bieden om het vervuilende plastic materiaal sneller te doen afbreken.
De voordelen van deze nuttige natuurlijke ontdekking zijn beschreven door het team van wetenschappers van Yale in een artikel gepubliceerd in het tijdschrift Applied and Environmental Microbiology. De onderzoekers zeiden dat ze in staat waren om het enzym te isoleren dat de schimmel gebruikt om de binding van polyurethaan, de serine hydrolase, op te lossen.
Laten we hopen op een brede verspreiding ervan, die de duurzaamheid van bestendige kunststoffen kan tegengaan die de situatie van de vele ecosystemen die al door vervuiling worden aangetast, uiteindelijk zou verergeren.
Source:
https://yalealumnimagazine.com/articles/3303-a-fungus-that-eats-polyurethane
