Droogte brengt een groep oude hunebedden aan het licht: het zou de "Spaanse Stonehenge" kunnen zijn
Iedereen kent de beroemde Engelse archeologische plaats Stonehenge. De megalithische “cirkel van stenen” werd tussen 3100 en 1600 voor Christus opgebouwd en is een plek vol charme en mysterie. Over de oorsprong ervan doen nog altijd veronderstellingen en legendes de ronde, die dit neolithische werk nog interessanter maken.
Welnu: dankzij de hittegolf die Europa in de zomer van 2019 trof, zou Spanje nu ook "zijn" Stonehenge kunnen hebben. Laten we eens kijken waar het om gaat en hoe het mogelijk was deze overblijfselen uit het verleden te zien.
via RTVE
We zijn in Extremadura, een Spaanse regio waar het in de zomer behoorlijk warm kan zijn. Het is een gebied in het midden-zuiden van het land, op de grens met Portugal, dat geen toegang heeft tot de zee. Ook om deze reden is het niet ongewoon dat hier extreme temperaturen en droogte optreden. Net zoals die het meer van Valdecanas hebben getroffen, in de provincie Caceres.
Hier zijn de waterstanden langzaam verlaagd, totdat ze op sommige plaatsen volledig waren verdampt. En het is precies vanwege dit fenomeen dat verband houdt met de grote hitte dat een deel van de Spaanse en wereldgeschiedenis aan het licht is gekomen: een groep van meer dan 100 staande stenen waarvan velen alleen maar over hadden gehoord.
De stenen zijn in feite al meer dan een halve eeuw bedekt met water en zouden weer kunnen “verdwijnen" met de komst van de periodes van regen. Civiele techniek, midden in de ontwikkeling van de jaren 1960, besloot om een kunstmatig meer toe te voegen waar zich de hunebedden van Guadalperal bevinden - zo wordt het formeel door historici genoemd - zonder zich zorgen te maken over het behoud van een site met een enorme historische waarde.
Volgens deskundigen dateert het monument uit de 5e eeuw voor Christus en het werd daar gebouwd vanwege de nabijheid van de oevers van de rivier de Taag. Het zou een collectieve begraafplaats zijn geweest, met een ovale kamer met een diameter van 5 meter en een toegangstrap van 21 meter, met verschillende sculpturen. De tijdseffecten zijn merkbaar, evenals een gebrek aan waardering van de site. De hoop van de lokale bevolking en archeologen is nu om de groep stenen naar een gebied te kunnen verplaatsen waar ze ontdekt en zichtbaar kunnen blijven.
Bovendien hebben de inwoners van het gebied al decennia lang van ouders en grootouders gehoord van een “schat” verborgen onder de wateren van het meer. Nu is het zichtbaar in al zijn grootsheid, en het opnieuw laten verdwijnen zou een grote fout zijn. Zeker, in vergelijking met de jaren ’60, is er tegenwoordig een groter bewustzijn van het belang van het behoud van de geschiedenis, en dit zou moeten helpen.
De hoop is dat de Dolmen van Guadalperal door de autoriteiten serieus kunnen worden genomen, vanwege zijn "nieuwe leven". Alleen op deze manier krijgen Spanje en de hele wereld de gelegenheid om een andere fundamentele getuigenis van onze oorsprong te bestuderen en te bewonderen.
