Een leeuwin adopteerde een verlaten luipaardwelp en behandelde hem alsof hij haar eigen kind was
Hoewel het een onderwerp is dat de collectieve verbeelding erg prikkelt, is adoptie tussen verschillende soorten vrij zeldzaam in de natuur, met name bij soorten dieren die meestal met elkaar concurreren om voedsel of territorium. Het is om deze reden dat de gebeurtenis waar we je over vertellen, die de onderzoekers in Gir National Park (India) hebben waargenomen, zo gedenkwaardig is: een moederleeuw heeft namelijk een luipaardwelp geadopteerd door het bij zich te houden en heeft hem langer dan een maand elke vorm van zorg heeft gegarandeerd.
via nytimes.com
Dheeraj Mittal
Onderzoeker Stotra Chakrabarti van de Universiteit van Minnesota, een expert op het gebied van dierengedrag, gaf commentaar op het incident en benadrukte dat leeuwen en luipaarden normaal gesproken bittere vijanden zijn. Ze strijden om voedsel en territorium, en hun ontmoetingen zijn nooit vredig. Niet zelden worden volwassen luipaarden gedood door leeuwen (die veel groter zijn), en de nesten van beide lopen constant gevaar. Maar om de een of andere reden volgde deze leeuwin op een dag een achtergelaten luipaardwelp, door meer haar moederinstinct te volgen dan haar jagersinstinct, en adopteerde de hulpeloze katachtige.
Dheeraj Mittal
Verbluft zagen de onderzoekers het nieuwe gezin, bestaande uit een moeder, twee biologische kinderen en een geadopteerde broer, wekenlang door het park wandelen. De welpen, hoewel van zeer verschillende grootte, speelden als broertjes samen en deelden de prooi die de leeuwin voor hen jaagde.
Volgens deskundigen kan het feit dat Aziatische leeuwen, in tegenstelling tot Afrikaanse, de neiging om kleinere groepen te vormen en vrouwtjes vaak gescheiden leven van de kudde wanneer ze welpen grootbrengen, van invloed zijn; in een groep vol rusteloze volwassen leeuwen zou de welp het niet zo lang hebben overleefd.
Dheeraj Mittal
Helaas duurde de idylle niet lang. Het lichaam van de luipaardwelp werd na 45 dagen in een plas water gevonden; uit analyses bleek dat hij waarschijnlijk vanaf de geboorte aan een femorale hernia leed.
Een werkelijk triest einde, niet alleen vanwege het verlies van een luipaard, maar ook omdat het echt interessant zou zijn geweest om erachter te komen hoe de dingen zouden zijn geëvolueerd wanneer de welp zou zijn opgegroeid, met onmiskenbare verschillen. Zouden ze hem hebben weggejaagd? Zou hij bij hen blijven? Zou de groep hem aanvallen? Het is nu onmogelijk om daar achter te komen.
De enige troost die we nog hebben is te denken dat deze welp met zijn blauwe ogen, zelfs in zijn korte leven, heeft kunnen genieten van de zorg en aandacht die alleen een gezin kan geven, ongeacht de soort waartoe het behoort.
