Ondanks de lege hotels slapen daklozen in Las Vegas op een geasfalteerde parkeerplaats met beperkte plaatsen
De pandemie van het Coronavirus veroorzaakt niet alleen lijden en pijn bij veel mensen die erdoor getroffen zijn, maar verslechtert helaas ook de toestand van vrouwen en mannen die onder normale omstandigheden al geen eenvoudig bestaan leiden. In feite is thuis blijven voor velen onmogelijk, aangezien ze geen huis hebben.
Veel daklozen in alle delen van de wereld lopen het risico letterlijk te worden vergeten, tijdens een ongekende noodsituatie die hen nog kwetsbaarder maakt. Onder de vele manifestaties van solidariteit en nabijheid waar we getuige van zijn, worden we helaas ook geconfronteerd met scènes die we niet zouden willen zien. Zoals die gedocumenteerd in Las Vegas, waar dakloosheid werd behandeld met een zeer ongelukkige behandeling van "sociale afstand".
via Time
In een van de steden in de Verenigde Staten, waar het aanbod van hotels hoger is, zijn tientallen daklozen gedwongen op de grond te slapen op een geasfalteerde parkeerplaats, gescheiden door witte lijnen die speciaal zijn getekend om ieders ruimte te markeren.
De beelden laten weinig ruimte voor de verbeelding over: na de sluiting van een opvangcentrum vanwege een Covid-19-besmetting werden de gasten overgebracht naar de smerige geasfalteerde ruimte, waar iedereen een woonruimte kreeg "toegewezen" (om het zo maar te zeggen). Hoewel de gemeente Las Vegas later aangaf dat dit een tijdelijke noodsituatie is, maar noodzakelijk om de sociale afstanden voor de pandemie te respecteren, moesten meer dan 200 mensen op die parkeerplaats slapen, terwijl in de stad veel hotelfaciliteiten leeg staan vanwege het gebrek aan toerisme door het Coronavirus.
Er werd beloofd dat er over een paar dagen een nieuwe opvang voor de daklozen klaar zou moeten zijn. Ondertussen vraagt men zich af waarom het niet mogelijk was om een meer fatsoenlijke onmiddellijke oplossing te bieden aan veel mensen die het niet verdienen om op een nog droeviger en vernederender manier te leven dan ze al doen.
