Desolaat van buiten, ondergronds bevolkt: in deze Australische stad leven mensen in een dicht netwerk van grotten
Als je aankomt in de Australische stad Coober Pedy, is het heel gemakkelijk om versteld te staan door zijn verlatenheid. De weinige verspreide structuren en een nogal onmogelijk klimaat zowel in de zomer als in de winter wekken de indruk dat deze plek een van die centra is die bijna door de wereld zijn vergeten.
Toch wonen hier ongeveer 3.500 mensen, waarvan ongeveer 1.700 permanent, van maar liefst 45 verschillende nationaliteiten. Niet alleen dat: Coober Pedy is het grootste centrum voor opaalwinning ter wereld, een mineraal waarvan de ondergrond zeer rijk is. Maar hoe is het mogelijk dat het van buitenaf bijna onbewoond lijkt? Het antwoord is even voor de hand liggend als ongelooflijk: bijna alle inwoners leven... ondergronds!
Je leest het goed: als er een stad in de wereld is die echt uniek is, dan is het Coober Pedy. Dit centrum ligt - om het zo te zeggen - in een woestijngebied in het zuiden van Australië, 850 km van Adelaide, een van die plaatsen waar het land bekend om staat en die moeilijk te begrijpen zijn voor degenen die in dichtbevolkte gebieden zijn geboren en wonen.
Verzengend klimaat in de zomer en ijskoud in de winter, geografische isolatie, maar grote minerale rijkdom. Het zeer kostbare opaal - 97% in de wereld geproduceerd in Australië - maakt deze plek speciaal. De mannen die het vanaf het begin van de twintigste eeuw begonnen te winnen en te verwerken, hadden geen andere keuze dan hun toevlucht onder de grond te zoeken om te overleven.
Gezien de hitte hier, is het erg moeilijk te geloven dat Coober Pedy 150 miljoen jaar geleden op de bodem van een enorme uitgestrektheid van zeewater lag. Toch is het zo, en het is precies om deze reden dat een meer unieke dan zeldzame minerale rijkdom in de huidige ondergrond aanwezig is, een zeer oude erfenis.
Coober Pedy, opgericht in 1915, dankt zijn naam aan de oorspronkelijke term kupa-piti dat, afhankelijk van de bronnen, ofwel “waterput” of “gat in de grond” of “gat van de blanke man” zou betekenen. Feit is dat hier in 1915 de 14-jarige Willie Hutchinson het eerste opaal ontdekte.
Het leven in die klimatologische omstandigheden was echter meestal onhoudbaar. Dit is de reden waarom de lokale bevolking zijn toevlucht zocht onder de grond, steeds meer graafden totdat ze echte grotten creëerden die in zandsteen waren uitgehouwen. In de loop der jaren zijn deze creaties de thuisbasis geworden van degenen die in Coober Pedy wonen. Ondergronds was niet alleen gemakkelijker te verdedigen tegen atmosferische invloeden, maar je kon ook genieten van een constante temperatuur en niet betrokken raken bij de rampzalige zandstormen die het gebied vaak teisteren.
Geen airconditioning en bijna geen onderhoudskosten dus voor een netwerk van tunnels en ondergrondse omgevingen waar het ondergrondse transportsysteem van een moderne stad jaloers op zou zijn.
Vanzelfsprekend zijn er tussen de ondergrondse huizen ook de ingangen van de opaalmijnen, wat deze plek op zijn zachtst gezegd uniek maakt.
Ondanks zijn extreme eigenschappen biedt Coober Pedy echter ook verschillende gemakken. Van scholen tot hotels, kerken, juweliers, musea, bibliotheken en zelfs een zwembad: alles is strikt "begraven".
Een echt dystopisch scenario, dat zeker de nieuwsgierigheid en misschien zelfs de vrees van veel mensen kan opwekken.
Natuurlijk, Coober Pedy is niet ideaal voor mensen met claustrofobie, maar laten we eerlijk zijn: een plek als deze is echt fascinerend, hoe dan ook.
Zou je hier ooit een wandeling willen maken of er willen verblijven?
