Het fenomeen Baikal Zen: deze stenen houden zichzelf op magische wijze in evenwicht op het bevroren meer
Wanneer we getuige zijn van bepaalde spektakels die de natuur ons geeft, kunnen we niet anders dan nadenken over het geluk dat we hebben deel uit te maken van zo'n gevarieerde en wonderlijke wereld. Dit is geen manier van zeggen, maar pure realiteit. Soms kunnen de elementen en landschappen van de aarde zich op zulke ongelooflijke manieren laten zien dat we nauwelijks kunnen geloven dat ze waar zijn.
De "Baikal Zen" demonstreert dit perfect, een fenomeen dat even zeldzaam is als beperkt tot een specifieke ruimte, namelijk dat van het Siberische Baikalmeer, een van de grootste ter wereld qua oppervlakte en diepte, erfgoed van de Unesco en wordt beschouwd als een van de zeven wonderen van Rusland. Het is bijna vanzelfsprekend dat het in deze streken erg koud is. En precies wanneer de temperaturen dramatisch dalen en het meer aan de oppervlakte bevriest, gebeurt de wonderbaarlijke "magie" die we op het punt staan je van dichtbij te laten zien.
Ken je de stapels stenen die op elkaar worden geplaatst in perfecte balans in de typische Zen-sfeer? Als het antwoord ja is, is het verband met dit fenomeen direct duidelijk, evenals de naam. Wanneer de Baikal bevriest, is het in feite mogelijk om verschillende rotsen op te merken die zich aan de oppervlakte bevinden en als bij toverslag stabiel blijven op glaciale "voetstukken".
Je leest het goed, kijk maar naar de foto's: deze stenen komen uit het oppervlak van het meer en het lijkt of ze op stukken ijs balanceren die ze in evenwicht houden.
Het uiteindelijke effect is net als een ongelooflijke levitatie van stenen. Stel je je eens voor dat je daar bent, in een fascinerende en typisch winterse omgeving: deze "zen" -stenen zijn de perfecte decoratie voor zo'n omgeving!
Maar hoe kan zoiets gebeuren? Dit ongelooflijke fenomeen dat de zwaartekracht lijkt te trotseren, is in de eerste plaats alleen een gevolg van de enorme kou in deze Siberische oorden. De sterke wind die hier waait, duwt de stenen op het oppervlak van het Baikalmeer, en het is op dat punt dat de delen van de stenen die niet aan de zon zijn blootgesteld en direct in contact staan met het ijs ermee samensmelten.
De zijkanten die door het zonlicht worden getroffen, worden daarentegen op de een of andere manier “benadrukt” door het smelten van het omringende ijs. Uiteindelijk blijft alleen het karakteristieke voetstuk over die de stenen lijkt te laten zweven, gevormd door zowel de wind als de warmte van de zon.
Geen twijfel mogelijk: het is een waar natuurspektakel, een zeldzaamheid die niet altijd waarneembaar is, maar die de stimulans is voor veel fotografen die er plezier in hebben het te vereeuwigen.
En in feite moet worden toegegeven dat je uren kan besteden aan het bewonderen van deze "zen" -stenen die op het ijs zweven. Lijken het geen scènes uit een atmosfeer vol vrede en evenwicht?
