Is het echt nuttig om kinderen te onderwijzen met straffen en beloningen? De positieve discipline beweert het tegendeel
Geen enkele ouder is geboren met de wetenschap hoe hij zijn kind moet opvoeden. Dit is geen simpel cliché, maar de pure waarheid. Als we te maken hebben met een kleine nieuwkomer in het gezin, verandert alles en op dat moment is het goed om enkele strategieën in gedachten te houden om te voorkomen dat het dagelijks leven een hel wordt en dat de kinderen opgroeien als problematische of gefrustreerde mensen.
Ouders zullen vaak hebben gehoord dat iemand hen aanspoorde om hun kinderen niet te zwaar te straffen of juist te vaak te prijzen met beloningen. Dit zijn in feite vrij traditionele opvoedingssystemen die - laten we er niet omheen draaien - in veel gevallen nuttig kunnen zijn. Maar zijn we er echt zeker van dat ze altijd het beste zijn voor de kleintjes? Het antwoord lijkt nee te zijn, en een mogelijke "oplossing" zou de derde manier kunnen zijn die we je gaan vertellen, namelijk positieve discipline.
via Healthy Children
Het stellen van grenzen waarbinnen kinderen moeten worden gehouden, is essentieel als we ze een correcte opvoeding willen geven en als we ze willen laten opgroeien als respectvolle en bewuste mensen. Als dat echter betekent dat er te vaak wordt gestraft of beloond, is er hoe dan ook iets mis. Op dit punt zal elke ouder zich afvragen: en wat nu? Wat moet ik doen om ze goed op te voeden?
Het antwoord is positieve discipline. Dit is geen specifiek of abstract concept, maar een eenvoudig principe: laat eenvoudige oplossingen zoveel mogelijk achter je ten gunste van een breed en grondig onderzoek om erachter te komen wie of wat slecht gedrag bij kinderen veroorzaakte. Een houding die, in plaats van alleen maar meteen te functioneren, op de lange termijn zijn vruchten kan afwerpen.
Respect, standvastigheid en vriendelijkheid zijn de pijlers die elke ouder nooit uit het oog mag verliezen bij het aannemen van positieve discipline. Natuurlijk, het lijkt misschien te simpel, maar er zit iets heel nuttigs en diepgaands in dit alles. Denk er eens over na: als we een kind straffen, stopt hij met iets omdat hij bang is voor de gevolgen. Maar als we hem belonen, doen we niet iets heel anders: we dringen er bij hem op aan iets te doen met de belofte dat wij ernaar zullen streven iets anders te doen.
Beide situaties genereren een soort vicieuze cirkel waar het op de lange termijn moeilijk kan zijn om uit te komen. Hoewel het kan worden aangenomen dat een gestraft kind gehoorzamer zal zijn, lopen we in werkelijkheid het risico om woede, wrok en rebellie op te wekken, evenals leugens en onwaarheden. Denk maar eens aan jezelf: vind je het leuk als mensen zich op een slechte manier tot je wenden? Ben je dan bereid aandachtig naar hun motivaties te luisteren? Waarschijnlijk niet, en hetzelfde geldt voor kinderen.
Zou het in die gevallen niet beter zijn om begrip te krijgen, zelfs wetende dat je het bij het verkeerde eind had? Als we tegenover een kind zitten en met gezag proberen hem te laten begrijpen waar hij fout is gegaan, hem te laten nadenken over de redenen voor zijn daden, kunnen we misschien beginnen te onderzoeken wat hem echt een slecht gevoel geeft en waardoor hij zich niet op de beste manier gedraagt. Waarschijnlijk zullen we op dat punt de "pijnpunten" erin ontdekken: juist die punten die de negativiteit veroorzaken.
Laten we dus proberen dreigingen en straffen opzij te zetten. Het is niet gemakkelijk, dat is waar, maar het is het proberen waard. Angst is bovendien geenszins een productieve gemoedstoestand. Als we kinderen kunnen laten begrijpen wat we willen, wat onze drijfveren zijn, door empathie met hen in contact te komen en niet alleen met de frustratie ze te moeten straffen of belonen, zullen we waarschijnlijk enorme dingen bereiken.
Het is tenslotte een beetje het verschil tussen bevelen en een echte leider zijn. De leider weet hoe hij moet motiveren en tegelijkertijd hoe hij gehoord en gehoorzaamd moet worden zonder degenen onder hem te kwellen. Dit genereert een positief en blijvend model, nuttig - in ons geval - voor het kind zelf om zijn relaties als tiener en volwassene op te bouwen. En als we iets volledig begrijpen, zonder bedreigingen en zonder angst, weten we ook hoe we het moeten accepteren.
Het is helemaal niet eenvoudig, dat beweert niemand. Er zijn echter veel psychologische en pedagogische onderzoeken die dit model van positieve discipline ondersteunen. Het is aan ons om het te proberen, net zoals het aan ons is om de kleintjes op de goede weg te leiden. Wat vind jij hier van? Laat het ons weten in de comments.
