15 maanden gevangen op een onbewoond eiland: het verhaal van de 6 tieners die de schipbreuk hebben overleefd
Het was 1966 toen een Australische man genaamd Peter Warner een ontdekking deed die hem sprakeloos achterliet: hij zag met zijn bemanning 6 tieners op het strand van het eiland 'Ata, in de archipel Tonga. Hij wist toen nog niet dat die jongeren al vijftien maanden vermist waren. Dit verhaal haalde destijds het nieuws en er werd een fotograaf naar het eiland gestuurd om hun nieuwe levensstijl te vereeuwigen. Iedereen die de roman Heer der Vliegen van William Golding heeft gelezen, kan er veel overeenkomsten in vinden. Hoe hebben 6 tieners, tussen 15 en 19 jaar oud, het overleefd op een onbewoond eiland? En vooral: hoe zijn ze daar terecht gekomen?
via theguardian.com
Op een dag stalen de jongeren een vissersboot uit de haven om op avontuur te gaan. Een storm liet hun plannen in duigen vallen en de 6 jongens raakten op drift zonder water of voedsel. Ze slaagden erin om 'Ata te bereiken, waar ze een onbewoond eiland vonden. Hun eerste doel was om de top van het eiland te bereiken en van bovenaf de kliffen onder hen te observeren: even voelden ze zich springlevend, en dit gaf hen de hoop om de aanvankelijke moeilijkheden het hoofd te bieden. Ze moesten zich aanpassen aan die nieuwe situatie.
Ze probeerden een nieuwe boot te maken om naar huis te gaan, maar dat lukte niet. Sommige van de jongeren barstten in tranen uit, maar ze lieten de moed niet zakken en het overlevingsinstinct had de overhand. De jongens begonnen de handen uit de mouwen te steken om de volgende dagen door te brengen: ze aten rauwe vis, bananen, papaja's en kokosnoten.
Pas na 3 maanden verblijf op het eiland slaagden ze erin om een vuur aan te steken, en die dag aten ze na zo’n lange tijd hun eerste warme maaltijd. Ze slaagden er ook in om een hut te bouwen: door gebruik te maken van palmen, die de structuur werden en gesneden bananenbladeren om kleine bedden te maken. Ze begonnen zichzelf te organiseren: het was noodzakelijk om het vuur brandend te houden, te bidden, zorgen voor bananenpalmen en eten.
Na 15 maanden zagen ze een boot het eiland naderen: een jongen dook in de zee en zwom naar de boot. Zo ontmoette hij Peter Warner. De jongens waren opgewonden, ontroerd, gelukkig: ze zouden naar huis gaan en hun families omhelzen. Het verhaal werd verteld door Rutger Bregman, in het boek getiteld Humankind, die de aandacht bracht op het ongelooflijke verhaal dat het karakter markeerde - en zeker ook het leven - van zes jongens.
