De methode die ze in Japan gebruiken om conflicten tussen kinderen op te lossen
Als ouders is het volkomen normaal dat we willen dat onze kinderen zich “goed” gedragen, in overeenstemming met de sociale normen van de context waarin we leven en dat ze altijd met iedereen kunnen opschieten. Maar de ontwikkeling van het kind, vooral van 0 tot 3 jaar, volgt vaak een uiterst logisch pad, waarbij nog geen rekening wordt gehouden met de sociale normen van "zich goed gedragen", zoals volwassenen dat begrijpen.
In de praktijk betekent dit dat kinderen vaak en gewillig objecten eisen die niet hun eigendom zijn alleen omdat ze ze leuk vinden, of dat ze niet accepteren dat iemand anders met hun spullen speelt, juist omdat ze van hen zijn. Het delen van eigendom, empathie, acceptatie, zelfs ondanks het feit dat er iets moet gebeuren om te beantwoorden aan een normideaal, komt later, wanneer het kind volwassener is.
Maar hoe te handelen als er een conflict ontstaat tussen twee kinderen? Is het goed voor de ouder om te bemiddelen in de ruzie? Zo ja, wanneer is het het best om in te grijpen?
In dit artikel hebben we het over de Japanse methode Mimamoru, een techniek om conflicten tussen kinderen op te lossen, maar vooral om ze waardevolle lessen te laten trekken uit deze episodes.
via Springer
Het is volkomen normaal dat wanneer kinderen met elkaar omgaan, er spanningsmomenten kunnen ontstaan, meestal veroorzaakt door het willen van hetzelfde object. Over het algemeen komen in deze situaties een of meer volwassenen tussenbeide die proberen de reden van het geschil te begrijpen, en eindigen ze door te onderstrepen wie ongelijk heeft en wie gelijk heeft, of naar believen aan te geven wie ervan af moet zien en wie het moet krijgen.
Zet jezelf aan de kant van de kinderen: hoe zou je reageren als iemand tussen jou en een ander zou ingrijpen door a priori vast te stellen wie gelijk heeft en wie ongelijk, vaak zonder het te weten? Had je niet liever gehad dat iemand deze kwestie vreedzaam onder ogen had gezien?
De Japanse methode Mimamoru bestaat er juist in kinderen het conflict zelf op te laten lossen, in de veronderstelling dat ze erop kunnen vertrouwen dat zelfs kleine kinderen oplossingen kunnen vinden, zonder hun toevlucht te nemen tot ruzie te maken.
De term Mimamoru zou kunnen worden vertaald als "beschermen door te kijken" en dat is precies wat de volwassene moet doen: ervoor zorgen dat de confrontatie vreedzaam en constructief is, maar zonder in te grijpen.
Als de ouder of de volwassene niet ingrijpt, is het zeer waarschijnlijk dat de kinderen zelf de oplossing voor het conflict zullen vinden: zij zullen degenen zijn die nieuwsgierige onderhandelingen bedenken of met andere oplossingen komen door de implementatie van het mentale proces van het probleem oplossen.
Door de Japanse techniek van Mimamoru te implementeren, krijgen kinderen de kans om emotioneel te groeien en te leren: met ervaring leren ze om zelfstandig conflicten op te lossen, wat voordelen oplevert voor emotionele en sociale ontwikkeling. Elk conflict is een kans voor het kind om elkaar beter te leren kennen: in hoeverre doe ik alsof ik gelijk heb? Hoe voelde ik me toen ik eindelijk toegaf? Heb ik iets geleerd? Hoe voelde ik me toen ik kreeg wat ik wilde?
De Mimamoru-techniek is geen officiële methode, maar wordt beoefend door veel opvoeders en leraren in Japan, die besluiten niet onmiddellijk in te grijpen in het conflict tussen twee kinderen, maar te blijven observeren hoe ze het oplossen, kijkend dat de spanning bepaalde limieten niet overschrijdt die als acceptabel worden beschouwd. Als de tussenkomst van een opvoeder vereist is, is het echter nooit een beslissende interventie die de twee deelnemers scheidt, maar een hulpmiddel om de sereniteit van de confrontatie te herstellen.
Als ouders ook willen proberen de Japanse Mimamoru-methode in de praktijk te brengen, moet je rekening houden met drie fundamentele aspecten van deze techniek:
- Alleen het minimum ingrijpen wanneer de kinderen een "veiligheidsdrempel" overschrijden
- Vertrouw de kinderen en hun vermogen om het probleem zelf op te lossen.
- Laat de kinderen zich met elkaar confronteren als je zeker weet dat je weg kunt lopen.
Het moeilijke van deze techniek is vaak precies wat de volwassene van plan is, dat wil zeggen niet opdringerig zijn, maar terzijde blijven, de kinderen observerend en vertrouwend. Als je denkt dat het nodig is, werk hier dan eerst aan en denk na over hoeveel vertrouwen je hebt in de kleintjes.
