Paar dat lijdt aan dwerggroei heeft drie kinderen, de laatste is geboren met een "standaard" lengte
Wat kan als "anders" worden beschouwd en wat in plaats daarvan als "normaal"? Charli Worgan en haar man Cullen Adams worden vaak als anders beschouwd omdat ze allebei een zeldzame vorm van dwerggroei hebben. Voor hen is deze diversiteit echter altijd een geschenk geweest, daarom hebben ze hun leven - oftewel dat van een normaal gezin - altijd gedeeld op sociale media, met name op Instagram. En het leven heeft nog een geschenk gereserveerd voor dit paar: het heeft hen 3 prachtige kinderen gegeven.
via kidspot
Velen denken dat mensen met dwerggroei geen kinderen kunnen krijgen of dat ze, indien mogelijk, met misvormingen geboren zullen worden of zelf door dwerggroei zullen worden getroffen. Maar dit koppel kreeg een grote verrassing. Charli is een Australische vrouw die lijdt aan achondroplasie, een vorm van dwerggroei, en in 2012 trouwde ze met Cullen, een man met acromicrische dysplasie, een aandoening waardoor zijn lichaam niet in de lengte groeit. De twee hebben er altijd van gedroomd om een gezin te stichten, en ze wisten dat de bevalling van Charli veel valkuilen kon verbergen en ze waren bang dat de kinderen hun fysieke conditie zouden erven. Na jaren van twijfels en angsten raakte Charli in 2015 echter voor het eerst zwanger.
"Aangezien de kleine gestalte van Cullen en de mijne worden veroorzaakt door verschillende genetische defecten, zijn er in principe vier mogelijkheden: ons kind kan van normale lengte zijn of geboren worden met mijn achondroplasie of Cullen's achondroplasie. Ook bestaat de mogelijkheid om beide afwijkingen te ontwikkelen, waardoor het niet lang na de geboorte zou overleven."
Dit waren de woorden van de vrouw: de eerste zwangerschap verliep beter dan ze hadden verwacht en hun oudste dochter erfde het "genetische defect" van achondroplasie; Charli werd in 2018 opnieuw zwanger en haar tweede kind erfde in plaats daarvan de pathologie van haar vader. In 2020 werd Charli voor de derde keer zwanger: de baby erfde echter niet de "diversiteit" van de ouders en werd geboren met een lengte die als "standaard" werd beschouwd. De vreugde van de ouders, toen ze het nieuws hoorden, was immens:
“Ik ben zo blij dat ik weer zwanger ben geraakt. Ik ben ook oneindig dankbaar dat we elke keer geluk hebben gehad met mijn kinderen vanwege de genetische risico's die hadden kunnen ontstaan. Ik heb het gevoel dat dit kind mij de laatste voldoening zal geven want nu is ons gezin eindelijk compleet! "Een gelukkig en uniek gezin in zijn "diversiteit", is er iets belangrijkers?
