Grootmoeders zijn meer emotioneel verbonden met hun kleinkinderen dan met hun kinderen: een wetenschappelijk onderzoek verklaart waarom
Elke oma, maar ook elk kleinkind, weet het: de band die tussen hen kan ontstaan is echt uniek in de context van familierelaties. Grootmoeders worden beschouwd als een soort toevluchtsoord voor veel kleinkinderen, belangrijke en onvervangbare referentiefiguren waarmee ze een band kunnen krijgen dat in veel gevallen nauwer en vreedzamer is dan dat met de ouders.
Wie herinnert zich niet met een vleugje nostalgie de uren doorgebracht met de ouderen van het gezin? Welnu: dit alles is niet alleen het resultaat van gevoelens of veronderstellingen, want de antropologische studie waar we het over hebben, heeft het precies over de aanwezige empathie tussen grootmoeders en kleinkinderen en op de kenmerken ervan. Wat hebben Amerikaanse onderzoekers ontdekt? Een simpel iets, en tegelijkertijd ongelooflijk: grootmoeders zijn meer emotioneel gehecht aan hun kleinkinderen dan aan hun kinderen. Mocht je bij het lezen van deze zin twijfelen, dan zullen de onderzoeksgegevens je kunnen tegenspreken!
via The Guardian
Lauren Manning/Flickr - Not the actual photo
Het is algemeen bekend dat de relatie tussen grootmoeders en kleinkinderen bijzonder is, en bestaat uit uren spelen, vertrouwelijkheden en misschien zelfs een kleine “verwennerij” die aan de kleintjes wordt gegeven. Maar weinigen hadden kunnen vermoeden dat de oude vrouwen des huizes, wetenschappelijk getest, zouden hebben aangetoond dat ze meer aan hen gehecht waren dan aan hun kinderen.
Hoewel er in de loop der jaren aan veronderstellingen in deze zin geen gebrek is geweest, heeft niemand dit aspect ooit analytisch onderzocht. Tot James Rilling dit deed, een antropoloog aan de Emory University in Atlanta, Georgia, die met zijn team 50 vrouwen opriep, allemaal met minstens één biologische kleinzoon tussen de 3 en 12 jaar oud, om hun hersenfuncties nauwkeurig te observeren.
Tony Alter/Flickr - Not the actual photo
"Ons onderzoek suggereert dat grootmoeders meer gericht zijn op empathie met hun kleinkinderen dan met hun kinderen - zei Rilling - wat ons opviel is de activering van hersengebieden die verband houden met emotionele empathie".
Terwijl de vrouwen naar foto's van hun kleinkinderen keken, observeerden de wetenschappers wat er in hun hersenen gebeurde. "Als de kleinzoon huilt - zei de onderzoeker - voelen ze ook verdriet en angst, terwijl als hij lacht, ze de vreugde van het kind delen". Absoluut andere reacties dan bij foto's van hun volwassen kinderen.
"Toen de grootmoeders naar foto's van hun kinderen keken - legde Rilling uit - hadden ze de neiging om verschillende hersengebieden te activeren: die geassocieerd met cognitieve empathie, anders dan de emotionele, op de een of andere manier minder diepgaand". De band tussen grootmoeders en kleinkinderen is daarom, volgens wat is waargenomen, iets dat beslist sterker is op emotioneel niveau, een empathie die de grootmoeder dezelfde emoties kan laten voelen als het kleinkind, en niet alleen ervoor zorgt dat hij ze begrijpt, zoals gebeurt met kinderen.
Deze kenmerken zijn volgens Rilling minder duidelijk bij mannelijke familieleden, en daarom zijn de onderzoekers tot de conclusie gekomen dat het een voorrecht is dat strikt gekoppeld is aan grootmoeders.
Wat vind je van dit onderzoek? Heb je ooit het bewijs hiervan gehad in jouw familie?
