Uitgeputte moeder schrijft brief aan haar man waarin ze om hulp vraagt met de kinderen: “Ik wil gewoon wat slapen”
Een blogger genaamd Celeste Yvonne heeft twee kinderen (een baby en een tweejarige) en toen ze zich uitgeput voelde, besloot ze haar man om hulp te vragen.
Hoe? Door een open brief op sociale media te schrijven om hem te laten weten hoe gefrustreerd ze was met alle verantwoordelijkheden die ze moest dragen. Een brief die de relatie van het paar misschien niet ten goede is gekomen, maar een groot aantal overwerkte moeders over de hele wereld betrof.
Een kind opvoeden is geen gemakkelijke taak, zoals elke ouder kan bevestigen. Het vergt een flinke dosis opoffering, onbaatzuchtigheid en zelfverloochening. De eerste jaren zijn bijzonder moeilijk omdat kinderen weinig slapen en veel behoeften hebben. En helaas zijn het vaak de moeders, meer dan vaders, die deze verantwoordelijkheid dragen.
Een zeer populaire blogger op het internet, Celeste Yvonne genaamd, die twee kleine kinderen heeft, weet er alles van. Deze vrouw, die het gewicht van het gezin op haar voelde wegen, deed wat veel andere vrouwen in deze situatie doen: meer hulp vragen aan haar partner.
Meestal is dit een privé-onderwerp dat tijdens het avondeten of op een intiem moment wordt besproken. Celeste maakte dit probleem echter openbaar en deelde het met al haar volgers door online een lange open brief aan haar partner te schrijven.
Hier zijn enkele passages uit de brief die ze schreef:
"Lieve echtgenoot, help me. Gisteravond was moeilijk voor je. Ik vroeg je om naar de baby te kijken zodat ik vroeg naar bed kon gaan. De baby huilde. Hij huilde, heel hard. Ik kon hem van boven horen, ik kreeg buikpijn van het geluid en ik vroeg me af of ik naar beneden moest gaan om je te helpen, of de deur dicht moest doen om te slapen. Ik koos voor rust. Je kwam 20 minuten later de kamer binnen, terwijl de baby nog steeds huilde. Je legde hem in de wieg en duwde hem zachtjes tegen mijn kant van het bed, een manier om me te vertellen dat je niet meer voor hem zou zorgen."
"Ik wilde schreeuwen - is te lezen in de brief van Celeste - ik wilde een epische ruzie uitlokken. Ik had de hele dag voor het meisje en de jongen gezorgd. Ik zou wakker zijn geworden met de baby om hem de hele nacht te voeden Het minste wat je had kunnen doen, was er 's avonds een paar uur voor zorgen om me de kans te geven om te slapen. Slechts een paar uur kostbare slaap. Is dat te veel gevraagd?
Mijn verantwoordelijkheid om voor de maaltijden te zorgen, het huis schoon te maken en voor de kinderen te zorgen, wordt als vanzelfsprekend gezien, zelfs als ik weer aan het werk ga. En eigenlijk wil ik dat. Het is niet rot bedoeld, maar ik weet niet zeker of ik wil weten hoe we zouden eten als ik jou een week de leiding zou geven over onze keuken. Ik zie dat mijn vriendinnen en andere moeders alles voor elkaar krijgen, en dat doen ze goed. Als zij erin slagen, en als onze moeders het zo goed voor ons hebben gedaan, waarom ik dan niet?
Ik voel me gedeeltelijk een mislukkeling alleen al omdat ik om hulp heb gevraagd. Ik bedoel, je helpt me. Je bent een geweldige vader en doet leuke dingen met de kinderen. En dit zou gemakkelijk voor me moeten zijn, toch? Moederinstinct, nietwaar? Maar ik ben een mens, en ik sta voor alle uitdagingen van het leven met slechts vijf uur slaap. Dus ik ben doodmoe. Ik heb je nodig. In het weekend heb ik meer pauzes nodig. Ik heb wat tijd nodig om even alleen de deur uit te gaan en me een individu te voelen. Al is het maar een wandelingetje of een bezoekje aan de supermarkt. Ik wil dat je aanbiedt om me te helpen. Of suggereren dat ik even ga liggen tijdens het dutje van de kinderen. Of dat je de vaatwasser uitruimt zonder dat ik het je vraag. Ik heb je nodig. En tot slot wil ik voelen dat je me dankbaar bent "
Deze brief heeft veel moeders ontroerd die Celeste hebben gesteund in deze zware maar mooie tijd.
