"Ik ben te getatoeëerd, ik kan geen baan vinden": moeder geeft haar passie voor tatoeages niet op
Tatoeages zijn onderhand een algemeen geaccepteerde trend in de westerse wereld. We ontmoeten regelmatig mensen met min of meer zichtbare tatoeages op straat en inmiddels zijn we er zo aan gewend dat we ze vaak niet meer opmerken. De werkwereld vindt het echter nog steeds moeilijk om deze lichaamsversieringen op dezelfde manier te accepteren als een nieuw kapsel. En als in sommige gevallen dit gebrek aan naleving van de mode wordt gedicteerd door hygiënische behoeften, is het vaak alleen een kwestie van imago, vooral als het gaat om het werken in contact met het publiek.
Maar zijn tatoeages echt zo storend? En nog belangrijker, wanneer wordt iemand "te getatoeëerd" om te kunnen werken? Het verhaal van deze moeder leert ons iets.
via dailyrecord
Melissa Sloan is een 45-jarige moeder van twee kinderen en ze woont in Londen. De vrouw heeft een ongewone passie voor tatoeages, zozeer zelfs dat ze een groot deel van haar huid ermee heeft bedekt. Haar eerste tatoeage dateert van toen ze 20 was en ze is sindsdien nooit meer gestopt. "Ik laat drie nieuwe tattoos per week zetten, ik kan gewoon niet stoppen, het lukt me niet. Ik neem het tattoo-apparaat mee in de kofferbak, ik laat ze overal door mijn vriend doen", zegt de vrouw.
Deze passie van haar, bekent ze, benadeelt haar echter veel in haar leven, omdat haar uiterlijke verschijning de meeste mensen doet twijfelen aan haar betrouwbaarheid en de mogelijkheid dat ze problemen kan veroorzaken.
De vrouw zegt dat ze vanwege haar tatoeages geen baan kan vinden, wat veel mogelijke werkgevers ontmoedigt. Haar eerste baan was als schoonmaakster van toiletten toen ze nog heel jong was, maar sindsdien heeft ze niets anders kunnen vinden, zelfs niet voor hetzelfde soort werk dat ze al had gedaan. Mensen verwijten haar vaak dat ze niet werkt, behalve dat ene kortdurende baantje. "Maar als iemand me morgen een baan zou aanbieden, zou ik gaan werken - ik zou dat aanbod aannemen", legt de vrouw uit, die eraan toevoegt dat potentiële werkgevers elke keer dat ze naar een sollicitatiegesprek gaat, denken dat haar uiterlijk een probleem kan zijn.
De vrouw zei dat ze deze situatie verwachtte, ze is er nooit in geslaagd zich aan te passen aan mensen door zichzelf te zijn. En ondanks de moeilijkheden om een baan te vinden, wil ze haar passie niet opgeven. Een wat drastische keuze, maar als je bereid bent de consequenties te dragen, is jezelf zijn altijd de beste manier.
Wat vind jij? Zou je deze vrouw ondanks haar uiterlijk een baan aanbieden?
