Ze solliciteert als schoolassistent, krijgt 37 jaar later antwoord: "Ik was het vergeten"
Het zoeken naar een baan is een hele complexe onderneming. Het kost wat tijd om te begrijpen hoe je moet handelen, maar als je eenmaal het mechanisme begrijpt, begin je vragen te stellen, je cv op te sturen en je voor te bereiden. Na dit alles begint echter het wachten: weten of je aangenomen wordt of niet. Meestal hoor je niets meer.
Vaak zullen veel cv's en verzonden brieven in de vergetelheid raken en nooit een antwoord krijgen. Deze vrouw dacht dat haar dit ook was overkomen. In plaats daarvan was dit kennelijk niet het geval en na 37 jaar werd ze gebeld om het felbegeerde werk als schoolmedewerker uit te oefenen. Ze was bijna vergeten dat ze had gesolliciteerd.
via Il Messaggero
Haar naam is Marcella Primiceri, een 58-jarige vrouw, en ze heeft in haar leven met veel uitdagingen te maken gehad. Ze hoopte altijd op een vaste baan, maar ze had nooit gedacht dat haar droom rond haar 60e zou uitkomen. Na veel tijd te hebben besteed aan het zoeken naar werk in Italië, koos ze ervoor om haar geluk in het buitenland te beproeven en verhuisde ze voor negen jaar naar Duitsland, omdat daar meer mogelijkheden zouden zijn. "Ik wilde mijn jongste zoon een betere toekomst geven. Helaas is er echter niet dezelfde warmte van de mensen als hier."
Voordat ze echter in 1985 vertrok, had ze gesolliciteerd naar de functie van schoolassistent op scholen in de buurt van haar geboorteplaats, zonder ooit een antwoord te krijgen. Er was al zoveel tijd verstreken dat ze die kandidatuur vergeten was, maar het lot heeft altijd verrassingen voor ons in petto. Na 37 jaar werd Marcella namelijk gebeld om te worden aangenomen bij een hotelschool in Brindisi.
"Toen ze me belden, vertelden ze me dat ik als schoolmedewerker op de ranglijst stond van administratief en technisch personeel van onderwijsinstellingen en openbare scholen voor speciaal onderwijs als schoolassistent. Ik dacht eerst dat ze me in de maling namen, maar toen werd ik in contact gebracht met de vakbond, die mij de situatie uitlegde."
Voor Marcella was het een grote emotie. Dankzij dit werk kon ze terugkeren naar haar geboorteland, maar vooral haar familie weer omhelzen. Hoewel het vele jaren later arriveerde, was het toch een leuke verrassing.
