"Ik hou van mijn hond als een kind, ik eis dezelfde flexibiliteit op het werk die alle andere moeders hebben"
Huisdieren worden voor veel mensen officiële leden van het gezin: ze verwelkomen ons als we thuiskomen na een lange dag werken, ze overladen ons met aandacht en geven ons warmte op momenten van ongemak, ze vormen een onmisbaar gezelschap, vooral voor mensen die alleen wonen, en bovenal bieden ze onvoorwaardelijke liefde zonder iets terug te verwachten. Kortom, we krijgen een speciale band met ze en sommigen gaan ze als hun kinderen beschouwen: dit is het geval van een 28-jarige vrouw, de eigenaresse van een hond die eist vrij te kunnen krijgen en eerder weg te mogen zoals elke moeder.
via Daily Mail
Mary Rose Madigan, schrijfster uit Sydney, is de "moeder" van Frank, een chihuahua met wie ze een bijzondere band heeft. De vrouw zei dat ze begreep hoe moeilijk de rol van een werkende moeder is sinds het hondje in haar leven is gekomen. Om deze reden is Mary van mening dat eigenaren van gezelschapsdieren dezelfde arbeidsrechten moeten hebben als degenen die een kind op de wereld hebben gezet en van dezelfde flexibiliteit moeten kunnen profiteren.
De 28-jarige groeide op omringd door honden, opgevoed door haar familie, maar realiseerde zich nooit hoe moeilijk het kan zijn om voor een van haar eigen honden te zorgen. Nu ze Frank heeft geadopteerd, ervaart ze het verdriet om hem elke keer dat ze naar kantoor gaat thuis te moeten laten, net alsof het een kind is: hoewel de chihuahua een paar uur zonder gezelschap kan zijn, in tegenstelling tot een kind, beweert Mary dat ze niet kan ontspannen als ze weet dat hij alleen is.
Dus bedacht ze een alternatieve oplossing: haar Frank inschrijven bij een hondenopvang, die 65 dollar per dag kost (gelijk aan hetzelfde bedrag in euro's). Wel stelt het instituut een voorwaarde: indien het baasje te laat komt opdagen, krijgt ze een boete. Om deze reden heeft Madigan werkgevers gevraagd om eigenaren van gezelschapsdieren de mogelijkheid van flexibele uren toe te staan, waardoor ze hetzelfde begrip krijgen dat is voorbehouden aan echte moeders.
"Ik ben jaloers op hoe werkende moeders eerder weg kunnen gaan, flexibele uren kunnen hebben of vaker thuis kunnen werken", zegt Mary, die er haar missie van heeft gemaakt. “Ik weet dat het geen kinderen zijn, ik weet dat ik geen moeder ben, maar ik hou meer van mijn hond dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.”
Wat vind je van haar verzoek? Vind je het legitiem of overdreven?
