"Ze zeggen dat ik op een monster lijk, maar dat maakt me niet uit: ik vind mezelf mooi"
Een van de grootste overwinningen van individuen is een goed gevoel over zichzelf hebben. Het maakt niet uit wat anderen van ons uiterlijk of ons karakter vinden, het belangrijkste is dat we goed in ons vel zitten. Het beste wat je kunt doen, is jezelf omringen met mensen die je motiveren en, in plaats van stil te staan bij je tekortkomingen, de positieve elementen observeren. Alleen zo kun je altijd opstaan en je niet laten ontmoedigen door kritiek.
Dat is wat deze vrouw deed die zich niet liet neerhalen door degenen die haar uiterlijk bekritiseerden. Ze weet zich altijd mooi te voelen.
via Dailymail
Haar naam is Lauren Behanna, een 27-jarige vrouw die werkt als maker van sociale inhoud, bekend onder het pseudoniem itslaurenduh94, en woont in West Virginia, in de Verenigde Staten. Sinds ze een kind was, leefde ze met een genetische misvorming, waardoor ze haar eerste levensjaar in het ziekenhuis moest doorbrengen. Zodra ze werd geboren, werd bij haar namelijk een aandoening van spierzwakte vastgesteld, die, als ze niet werd behandeld, tot ademhalingsmoeilijkheden had kunnen leiden. Dit syndroom heeft ertoe geleid dat de vrouw een langwerpig gezicht heeft, wat haar veel kritiek van gebruikers heeft gekost.
De gebeurtenissen die Lauren heeft meegemaakt, heeft haar sterker gemaakt door het dikke pantser, waardoor ze zich niet kan laten neerhalen. In plaats van zich de nare opmerkingen aan te trekken, koos ze ervoor om sociale media te gebruiken om informatie te verstrekken en haar toestand uit te leggen. Ze zei ook dat niet alleen medicijnen een fundamentele rol spelen in haar welzijn, maar ook haar familieleden: haar man Cody en haar dochter Abby.
"Elke dag moet ik opnieuw leren lopen. Als ik wakker word, moet ik minstens 30 minuten wachten voordat ik uit bed kan komen. Het is heel vervelend, maar ik ben er nu aan gewend."
Lauren heeft het vaak over haar tegenstanders en beweert dat ze haar soms een "monster" noemen en dat ze haar vaak aanstaren door haar boos aan te kijken, maar het kan haar allemaal niets schelen.
"Iedereen staart me aan, maar ik besteed er geen aandacht aan. Emotioneel was het moeilijk omdat ik me vaak afvraag, waarom ik? Maar ik heb mezelf de tijd gegeven om te huilen en alle gevoelens te uiten. Nu raakt kritiek me niet meer, ze kunnen zeggen wat ze willen".
Zou jij zo hebben kunnen reageren of zou je jezelf hebben laten neerhalen?
