Studente maakt bij toeval een oplaadbare batterij die tot 400 jaar meegaat
Heel vaak ontstaan geweldige uitvindingen of ideeën bij toeval. Het meest sprekende voorbeeld is dat van Isaac Newton en de appel. Uitgaande van een vrucht die van een boom viel, theoretiseerde de wetenschapper de zwaartekracht. De grootsheid van deze individuen ligt juist in het ombuigen van een toevallige gebeurtenis in hun eigen voordeel om zo leven te kunnen geven aan een grote ontdekking.
Dit is precies wat er gebeurde met deze promovenda die er bij toeval in slaagde om met eenvoudige experimenten een oplaadbare batterij te maken die tot wel 400 jaar meegaat. Laten we eens kijken hoe ze dat deed.
via UCI News
Promovenda Mya Le Thai van de Universiteit van Californië, Irvine, lijkt erin te zijn geslaagd een oplaadbare batterij te maken die zo'n 400 jaar meegaat. Zo kunnen elektronische apparaten langer meegaan en zullen er minder lithium-ion-accu nodig zijn, wat een echte troef zou kunnen zijn. Het meest verrassende aan dit alles is echter dat deze ontdekking bij toeval gebeurde.
Het begon allemaal toen een groep onderzoekers experimenteerde met nanodraden, om ze eventueel in batterijen te kunnen gebruiken. Na verloop van tijd realiseerden ze zich echter dat de extreem dunne en kwetsbare draden braken nadat ze een paar keer opnieuw waren geladen.
Mya besloot tijdens een experiment de gouden nanodraden te bedekken met mangaandioxide en een elektrolytische gel vergelijkbaar met plexiglas. Vervolgens startte ze een reeks laadcycli (oftewel, wanneer een batterij van leeg naar volledig opgeladen gaat). De experimenten gingen door, zodanig dat ze erin slaagde om in drie maanden tijd 200.000 cycli te bereiken. Dit alles geeft aan dat de levensduur van deze batterijen veel langer is dan de bekende.
De gemiddelde batterijcycli van een eenvoudig elektronisch apparaat variëren van 300 tot 500. “Er zou een heel eenvoudige manier kunnen zijn om nanodraden te stabiliseren van het soort dat we hebben bestudeerd", zegt Reginald Penner, voorzitter van de afdeling scheikunde aan de Amerikaanse universiteit – als dat over het algemeen waar blijkt te zijn, zou dat een grote stap voorwaarts zijn voor de gemeenschap." Een echt belangrijke ontdekking, niet alleen vanwege de reikwijdte, maar ook vanwege de manier waarop het gebeurde.
Wat denk je, zou deze ontdekking echt een revolutie teweeg kunnen brengen in de manier waarop we batterijen en elektronische apparaten bedenken?
