Als je dit op het strand ziet, loop dan weg: wat is het en waarom je voorzichtig moet zijn
Wandelen op het strand, liggen in de zon, kuilen graven en zandkastelen bouwen behoren tot de meest ontspannende dingen die in je op kunnen komen als je je ogen sluit en je voorstelt dat je aan zee bent. Je moet hier echter wel letten op de aanwezigheid van iets bijzonders dat je niet moet aanraken. Laten we eens kijken wat het is.
via Idscaro
Hans Hillewaert/Wikimedia commons
Op het strand en verscholen in het zand vind je vaak merkwaardige voorwerpen, zoals schelpresten, gekleurde kiezels, maar ook puin en afval dat door voorbijgangers niet in de daarvoor bestemde bakken is gegooid.
Er is iets in het bijzonder dat je misschien niet kunt identificeren en dat op een stuk plastic lijkt. Maar wees gewaarschuwd: dat is helemaal niet het geval.
Als je een van deze in het zand ziet, kunnen nieuwsgierigheid en de verleiding om erachter te komen wat het is, ertoe leiden om het op te pakken, wat je niet zou moeten doen.
Je hebt het vast al eens gezien, zonder te hebben begrepen wat het was. Op het eerste gezicht lijkt het misschien een materiaal met een harde textuur, zoals plastic afval dat per ongeluk op het zand terecht is gekomen, maar in werkelijkheid voelt het nogal rubberachtig aan. Maar wat is het echt?
Eduardo Marchese/Wikimedia commons
In werkelijkheid, ook al zou je het niet zeggen, zijn het eitjes. Dat klopt: ze worden geproduceerd door een weekdier genaamd Neverita Josephinia, dat een lint vormt waarin de eieren aan elkaar zijn vastgemaakt. Wanneer de vrouwtjes ze in het zeewater deponeren, blijven ze over het algemeen aan de rotsen plakken, maar het is ook gebruikelijk om ze op het zand te zien, wat we gemakkelijk kunnen verwarren met afval dat weggegooid moet worden.
Verborgen in deze merkwaardige structuur verbergen zich de kleine eieren met een bijzonder levendige kleur, die vervaagt van groen naar geel. Hun grootte is ongeveer een tot twee millimeter, maar laten we eens kijken hoe het weekdier waartoe ze behoren eruit ziet.
Hans Hillewaert/Wikimedia commons
Neverita Josephinia, vooral wijdverspreid in de Adriatische Zee, heeft een schaal die varieert van 2 tot 5 centimeter en heeft een vrij brede opening. Zeer vergelijkbaar met die van slakken, wordt het vaak gedefinieerd als een schelp en de kleur is meestal donkerbruin. Het voelt glad aan en het oppervlak is versierd met verschillende concentrische lijnen. Over het algemeen leeft dit weekdier in ondiepe wateren en voedt het zich met andere weekdieren, waardoor het een roofdier is. Het hecht zich meestal aan andere schelpen en is vaak verantwoordelijk voor de gaten die we vinden in hun schelpen die op het strand zijn achtergelaten.
De eitjes worden meestal in het voorjaar gelegd, maar komen in de zomer uit als de watertemperatuur warmer wordt. Als je ze ziet, gooi ze dan niet bij het plastic afval, omdat je het als afval beschouwt, en vermijd ze op te pakken om ze te observeren: het is niet gevaarlijk voor jou, maar voor hen, omdat je het risico loopt ze te beschadigen.
