Waarom wordt ijs op een hoorntje geserveerd? De geschiedenis van de uitvinding die maar weinigen kennen
Sommigen kunnen er twaalf maanden per jaar niet zonder, terwijl anderen het uitstellen tot het zomerseizoen om af te koelen zonder aan smaak in te boeten. IJs is een voedingsmiddel dat over de hele wereld wordt verspreid en een populariteit geniet waaraan, zo lijkt het, nooit een einde zal komen. Al naar gelang de traditie kun je het op verschillende manieren geserveerd zien - vergezeld van fruit of zelfs gefrituurd - maar het ijs dat op een hoorntje wordt geserveerd is onvermijdelijk. Waarom precies een wafel, maar vooral waarom juist conisch van vorm?
In dit artikel onthullen we de geschiedenis van deze traditie en zodat je weet waarom ijs op een hoorntje wordt geserveerd.
Geschiedenis van ijs
Zoals vaak het geval is met zeer populaire voorwerpen, is het moeilijk om een definitieve uitvinder vast te stellen. Wat we kunnen doen is het uiterlijk ervan door de jaren heen reconstrueren, door de aanwezigheid ervan in schilderijen, literaire werken of getuigenissen te observeren. Wat we weten over ijs is dat er al een zeer archaïsche vorm ervan in de Bijbel te vinden is, waar wordt gezegd dat Isaac zijn vader Abraham een drankje aanbood gemaakt met geitenmelk en "sneeuw" om de hitte tegen te gaan.
Volgens de Bijbel heeft het in geen enkel tijdperk aan ijs ontbroken, met verschillende vormen, ingrediënten en manieren om gegeten te worden. Het is echter merkwaardig om te vragen waarom er tegenwoordig al heel lang een gewoonte bestaat om ijsbolletjes op de basis van een wafelhoorntje te serveren. De oorsprong van dit gebruik is zeer interessant, maar ook controversieel.
De man die het patent heeft aangevraagd
De reden waarom ijs op een wafelhoorntje wordt geserveerd, brengt ons naar de Verenigde Staten: hier lopen twee verhalen in elkaar over, de een meer geloofwaardiger dan de ander, die ons helpen de reden te achterhalen waarom ijs op een hoorntje wordt geserveerd. Wat algemeen als waar lijkt te worden aanvaard, is dat de uitvinding van het ijshoorntje kan worden toegeschreven aan een Italiaan, Italo Marchioni, die aan het begin van de 20e eeuw naar de Verenigde Staten emigreerde.
De reden waarom deze naam aan het ijshoorntje wordt gekoppeld, is dat het ingediende patent zijn naam draagt: en zoals algemeen bekend is op het gebied van patenten, wordt degene die de documenten indient officieel erkend als de uitvinder. Er wordt gezegd dat Italo Marchioni, ijscoman van beroep, het beu was dat de glazen of papieren bekertjes waarin hij zijn klanten ijs serveerde bijna nooit of kapot terugkwamen, besloot een eetbaar omhulsel voor ijsjes uit te vinden. Op deze manier hoefde hij zich niet langer zorgen te maken over het voortdurend kopen van glazen of papieren bekers, waardoor onnodige uitgaven werden vermeden.
Het ongeluk dat leidde tot de uitvinding van het ijshoorntje
De uitvinding van het ijshoorntje is echter ook verweven met een andere naam, Ernst Hamwi. Deze laatste was geen ijscoman maar een banketbakker. Er wordt gezegd dat hij in 1904 de gewoonte begon om ijs op een knapperige kegelvormige wafel te serveren.
Er wordt gezegd dat tijdens een bekende kermis in Missouri zijn banketbakkerij naast die van een ijsverkoper stond: het gebeurde dat de ijsverkoper vanwege de grote menigte geen borden meer had waarop hij het ijs kon serveren, waardoor Hamwi hem te hulp schoot. De banketbakker kwam op het idee om enkele van zijn knapperige wafels in een hoorntje op te rollen en ze door te geven aan zijn buurman op de stand. Het publiek vond het initiatief zo leuk dat ze de smaak ontdekten van het eten van ijs en als afsluiting een knapperig wafeltje aten.
Sindsdien werd het ijshoorntje steeds vaker gebruikt en werd het in de loop van de tijd geperfectioneerd, tot op de dag van vandaag hebben we de mogelijkheid om te kiezen tussen hoorntjes van verschillende groottes en smaken, van de klassieke wafel tot die bedekt met chocolade en spikkels.
