Driftbuien bij kinderen: deze 4 zinnen, geïnspireerd door de Montessori-methode, zullen je helpen je geduld niet te verliezen
Ieder individu ervaart gevoelens van woede wanneer hij wordt geconfronteerd met wat hij als oneerlijk beschouwt of wanneer niet aan zijn behoeften wordt voldaan. Als volwassenen leren we in normale omstandigheden en contexten onze impulsen te beheersen en te redeneren. Kinderen geven zich echter volledig over aan emoties, en het is een fysiologische manifestatie van de ontwikkeling in de kindertijd. Elke ouder maakt deze ervaring mee, maar niet iedereen weet hoe hij op de juiste manier moet reageren. De Montessori-methode is een uitstekende hulp om op een effectieve en constructieve manier met driftbuien om te gaan.
De geheimen om met de woede van een kind om te gaan
Een kind dat huilt, schreeuwt en onrustig is als een kleine ondeugd lijkt misschien iets heel gewoons, en vaak besteden we er nauwelijks aandacht aan. Deze momenten zijn echter belangrijk omdat ze nuttig zijn voor de persoonlijke groei. Bovendien dienen ze ook om de relatie van begrip en vertrouwen tussen moeders, vaders en kinderen te verbeteren. Het systeem dat Maria Montessori aan het begin van de 20e eeuw creëerde, is nog steeds actueel en waardevol. In feite is het niet alleen een kwestie van het omgaan met driftbuien, maar van het vergroten van het verantwoordelijkheidsgevoel bij kinderen en van het vermogen van opvoeders en familieleden als gids op het pad van de jonge generaties. Hier zijn een paar tips.
Montessori-methode
Geef emoties een naam. Als een kind klaagt en schreeuwt, is hij ten prooi aan gevoelens die hij nog niet kent, niet begrijpt en dus niet weet te temperen. Het uitspreken van een zin als “ik zie dat je boos bent” helpt om te identificeren wat er gebeurt en laat het kind tegelijkertijd zien dat hij begrepen wordt, dat er iemand is die weet wat hij op dat moment voelt.
Toon nabijheid en participatie. Woede, honger, slaap, dorst, vermoeidheid, pijn, onrecht hebben geleden, het zijn allemaal redenen die woede uitlokken. Ongeacht de reden voelen de kleintjes zich in dergelijke situaties alleen, overgelaten aan die wervelwind van gevoelens. Een geruststellende toon gebruiken, waarbij je je blik op dezelfde hoogte richt, zijn allemaal gebaren die duidelijk maken dat wat er ook gebeurt, we het “samen” confronteren en dat het allemaal snel voorbij zal zijn. Tegen een kind dat in de greep is van sterke negatieve emoties zeggen: "Ik ben hier bij jou", en hem laten begrijpen dat hij niet aan zichzelf is overgelaten, kan een onmiddellijk kalmerend effect hebben.
Beschrijf de bron van stress. Als het kind bijvoorbeeld niet meer wil lopen, kun je zeggen: “ben je moe? Wil je dat ik je even vasthoud?" We praten praktisch rustig over de, afhankelijk van de omstandigheid, oorzaak van nervositeit en er wordt een oplossing voorgesteld. Het aspect dat er het meest toe doet, is dat het kind weet dat wat hij voelt zin heeft en dat er een manier is om het probleem op te lossen. Het beheersen van driftbuien is niet alleen een kwestie van het voldoen aan een behoefte wanneer deze zich voordoet. Het echte antwoord is empathie en “teamwork” tussen volwassenen en kinderen.
Laat zien dat je behulpzaam bent: boze en nerveuze kinderen hebben vaak niet de middelen om de zelfbeheersing over hun lichaam en gedachten terug te krijgen. Het is alsof ze vast blijven zitten in hun gemoedstoestand en niet in staat zijn een einde te maken aan hun slechte humeur. Dit is dan ook het belang van volwassenen: hen voorzien van de middelen die zij niet bezitten om terug te keren naar een vreedzame en rationele staat. “Kan ik iets voor je doen?” het is een zin die aanwezigheid aan het kind communiceert en tegelijkertijd leert hoe er altijd een oplossing voor problemen kan worden gevonden.
Denk je deze methoden toe te passen?
