Jeugdherinneringen zitten nog steeds in de hersenen en het is volgens een onderzoek mogelijk om ze terug te krijgen
Als we onszelf dwingen na te denken over onze vroegste herinneringen, kunnen we tot een bepaald punt gaan en niet verder. We weten allemaal dat het onmogelijk is herinneringen aan de vroege kinderjaren terug te halen, en dat de dingen die we ons herinneren tot een latere periode behoren. Maar volgens een nieuwe studie gepubliceerd in Science Advances is dit misschien niet het geval. Laten we eens kijken waarom, en of het mogelijk is om de eerste herinneringen terug te krijgen.
Kunnen vroege herinneringen worden hersteld? Volgens sommige neurowetenschappers wel
Pexels
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zo beweren onderzoekers, vervagen de herinneringen die we tijdens de vroege kinderjaren vormen niet volledig, maar blijven ze “gearchiveerd” in het brein. Volgens Tomás Ryan van het Trinity College in Dublin, hoofdauteur van het onderzoek, is een revolutionaire aanpak nodig voor het fenomeen dat we kennen als infantiel geheugenverlies. Het vergeten van onze eerste herinneringen is in feite een wijdverbreid maar vaak verwaarloosd fenomeen, dat bijna als vanzelfsprekend wordt beschouwd en dat zowel mensen als andere zoogdieren betreft.
Om deze reden concentreerden onderzoekers zich op de biologische basis van infantiele amnesie met experimenten op muizen uitgevoerd met behulp van optogenetica. Dit is een opkomende wetenschap die optische technieken combineert met genetische detectietechnieken om neuronale circuits in de hersenen van zoogdieren te begrijpen. In de praktijk hebben onderzoekers aangetoond dat de activering van een maternale immuunrespons tijdens de zwangerschap het behoud van jeugdherinneringen beïnvloedt, waardoor het wissen ervan wordt voorkomen. Dit betekent dat het in theorie mogelijk is om specifieke herinneringen terug te halen.
Muizen bestuderen om onze vroegste herinneringen terug te vinden
Freepik
Als we aannemen dat het mogelijk is om de eerste herinneringen te bewaren, waarom lijkt het ons dan dat ze ontoegankelijk zijn? Als we goed nadenken over wat we ons herinneren, komen we rond het derde of vierde levensjaar, of misschien iets eerder. Volgens het onderzoek van Ryans team op muizen zijn de hersenen al vóór de leeftijd van 2-3 jaar perfect in staat herinneringen te vormen en op te slaan. In het onderzoek werd gekeken hoe een klein immuuneiwit, het cytokine IL-17a, geleid door de immuunrespons van de moeder tijdens de zwangerschap, een sleutelrol zou kunnen spelen in het proces.
Bij mannelijke muizen van moeders zonder dit eiwit werd namelijk een aanhoudend infantiel geheugenverlies opgemerkt, ondanks de provocerende immuunreacties. Door de mechanismen van het geheugen op vroege herinneringen te blijven bestuderen, zal het mogelijk zijn te begrijpen hoe engrammen, hypothetische neurobiologische elementen van het geheugen, worden gevormd en nog meer te ontdekken over infantiele amnesie.
Wat we weten over herinneringen uit de vroege kinderjaren
Marcus Quigmire/Wikimedia Commons - CC BY-SA 2.0
De studie van het Trinity College in Dublin moet nog nader worden onderzocht. Hoewel geheugenverlies bij kinderen, het onvermogen om zich gebeurtenissen vóór een bepaalde leeftijd te herinneren, een onderwerp van wetenschappelijk belang is, weten we er nog steeds niet veel over. Een onderzoek van de Memorial University of Newfoundland, uitgevoerd door psycholoog Carole Peterson, bracht echter zeer interessante resultaten aan het licht. Als we denken dat de eerste herinneringen dateren van toen we drie tot vier jaar waren, blijkt uit onderzoek dat ze zich zelfs nog eerder kunnen manifesteren. Dit fenomeen wordt gecombineerd met het telescopische effect, dat wil zeggen de neiging van mensen om herinneringen in de loop van de tijd te verplaatsen. Vertaald: we liegen vaak over onze herinneringen zonder het te weten en zonder enige toevlucht te nemen tot gedocumenteerde data en momenten in de tijd.
Concluderend proberen steeds meer onderzoeken infantiele amnesie te begrijpen en een manier te vinden om onze vroegste herinneringen terug te halen. Meer weten over hoe ze ontstaan, blijven bestaan en gevonden kunnen worden, biedt niet alleen diepgaand inzicht in onze psyche. Het zou ook belangrijke wegen kunnen openen voor de aanpak van aandoeningen zoals autisme, en gunstige gevolgen kunnen hebben voor de samenleving.
