Dankzij de mens is de maan een nieuw geologisch tijdperk binnengegaan
Volgens wetenschappers staat onze maan op het punt een compleet nieuw geologisch tijdperk te ervaren en de reden zou kunnen worden teruggevoerd op de mensen die op aarde leven. Dit is waarom.
Maanantropoceen: wat betekent het?
NASA / Neil A. Armstrong/Wikimedia commons - Public Domain
Het lijkt erop dat onze satelliet, volgens een nieuwe studie, op het punt staat een nieuw geologisch tijdperk te beleven. De periode die de Maan gaat meemaken heeft een naam: het Antropoceen. In dit geval van de maan. De term is afkomstig uit een aards concept, verwijzend naar de geologische periode waarin we ons momenteel bevinden, gekenmerkt door de uitgebreide impact van menselijke activiteit op aarde. Hoewel het idee nog niet officieel als een geologisch tijdperk wordt erkend, benadrukt het de overheersende rol van de mens bij het wijzigen van de natuurlijke systemen van de planeet. De essentie van het Antropoceen ligt in de ongekende invloed die menselijke activiteiten hebben gehad op belangrijke processen, waaronder klimaatverandering, het uitsterven van soorten, ontbossing, lucht- en watervervuiling en verandering van biogeochemische cycli.
In wezen benadrukt dit woord onze verantwoordelijkheid bij het vormgeven van het milieu op aarde, en gaat verder dan het simpele etiket “postindustriële periode”. Het debat over de formele definitie en het exacte begin van het Antropoceen gaat door in de wetenschappelijke gemeenschap, maar benadrukt fundamenteel de noodzaak om de impact van menselijke activiteiten op de gezondheid van de planeet te begrijpen en aan te pakken. Nu is hetzelfde principe toegepast op de maan, waardoor de term maanantropoceen is ontstaan. Dit betekent dat, volgens onderzoekers, menselijke activiteit de satelliet mogelijk aanzienlijk heeft beïnvloed, mogelijk sinds het ruimtevaartuig Luna 2 van de USSR in 1959 zonder menselijke bemanning op het oppervlak landde.
De dominante kracht die de omgeving van de maan verandert, is het menselijk wezen
nature geoscience
Meer dan zestig jaar zijn verstreken sinds het oppervlak van de maan werd “vervuild” door landvoertuigen, gevolgd door de menselijke aanwezigheid, inclusief de bemanning van de Apollo-missies. Het stof van onze satelliet heeft ervoor gezorgd dat raketten in een baan om de aarde cirkelden, sommige landden en andere stortten neer, zoals het Chinese voertuig dat een nieuwe maankrater veroorzaakte. Er zijn nieuwe missies gepland voor de nabije toekomst, met een nieuwe landing naar verwachting in 2024. NASA is namelijk van plan om tegen 2040 stabiele woningen op onze satelliet te bouwen. Kortom, de mens heeft keer op keer interactie gehad met de maan en deze interactie is voorbestemd om exponentieel toe te nemen: om deze reden zijn geologen en antropologen van de Universiteit van Kansas tot de conclusie gekomen dat de mens feitelijk de dominante kracht is geworden dat de omgeving van de maan wijzigt en het nieuwe geologische tijdperk vestigt dat wordt gedefinieerd als het Maanantropoceen.
Het onderzoek suggereert daarom dat de term Antropoceen die wordt gebruikt met betrekking tot de aarde ook moet worden uitgebreid tot onze satelliet, op grond van het feit dat menselijke activiteit de grenzen van onze planeet al lang overschrijdt. Het artikel “The Case for a Lunar Anthropocene” is geschreven door Justin Allen Holcomb, een postdoctoraal onderzoeker bij de Kansas Geological Survey van de KU, en Rolfe David Mandel, een onderzoeker en universiteitsprofessor bij het Department of Marine, Earth, and Atmospheric Sciences en het Center voor georuimtelijke analyse aan de North Carolina State University. De studie stelt de landing van de Sovjet-lander Luna 2, het eerste door mensen ontworpen voertuig dat de maanbodem bereikte op 13 september 1959, voor als de startdatum van het Maanantropoceen.
Geologische maantijdperken en de behoefte aan een programma voor "erfgoed in de ruimte"
NASA Johnson Space Center Restored by Bammesk/Wikimedia commons - Public Domain
Sinds die tijd hebben ruim honderd ruimtevaartuigen dit gedaan, waaronder zes bemande Apollo-missies. Apollo 12-astronauten liepen over het maanterrein en namen regolietmonsters, terwijl de komende decennia nog een aantal meer impactvolle projecten zullen worden geïmplementeerd. “Het idee is vrijwel hetzelfde als het Antropoceen op aarde: het onderzoeken van de impact van mensen op onze planeet”, zegt Justin Holcomb. “Op dezelfde manier beweren we op de maan dat het Antropoceen van de maan al is begonnen, maar we willen grote schade of een vertraging in de herkenning ervan vermijden totdat we een significante maanhalo kunnen meten die wordt veroorzaakt door menselijke activiteiten.”
Wetenschappers hebben de geologische maantijdperken verdeeld in Pre-Nectarisch, de eerste periode van satellietvorming bij de inslag van Nectaris, van ongeveer 4.533 tot 3.920 jaar geleden, gevolgd door de Nectarische periode, waaronder de vorming van de inslagkraters van Nectaris en Imbrium, 3.920 tot 2.850 miljard jaar geleden, en de Imbrian periode, verdeeld in vroeg en laat, die samenvalt met het gedeeltelijk functioneren van de mantel onder de maanbekkens en de basalt vulling. Daarna is het de beurt aan Eratosthenes en Copernicuss, die zich uitstrekken van 1,1 miljard jaar geleden tot vandaag, gekenmerkt door belangrijke kraters die zijn geërodeerd door externe inslagen en door systemen van lichtstralen die hen omringen. Met de komst van de mens op de maan zijn inslagen echter niet langer de belangrijkste factor die veranderingen in de maanomgeving bepalen. Volgens Holcomb zou dit het idee tenietdoen dat de maan een omgeving is die bestand is tegen verandering en feitelijk wordt beïnvloed door de mens.
"Culturele processen beginnen de natuurlijke achtergrond van geologische processen op de maan in te halen. Deze processen omvatten de beweging van sedimenten, die we “regoliet” noemen. Meestal omvatten deze processen onder meer meteoroïde inslagen en massale bewegingsgebeurtenissen. Als we echter de impact van rovers, landers en menselijke bewegingen in ogenschouw nemen, verstoren ze de regoliet aanzienlijk. In de context van de nieuwe ruimtewedloop zal het maanlandschap er over vijftig jaar compleet anders uitzien. Er zullen meer landen aanwezig zijn, wat tot tal van uitdagingen zal leiden. Ons doel is om de maanstatische mythe te verdrijven en het belang van onze impact te benadrukken, niet alleen in het verleden, maar ook nu en in de toekomst. Ons doel is om discussies op gang te brengen over onze impact op het maanoppervlak voordat het te laat is." Dit omvat de mogelijkheid dat toekomstige bemanningen afval achterlaten. Uiteindelijk pleiten de auteurs voor de ontwikkeling van een programma voor “erfgoed in de ruimte”, vergelijkbaar met het programma op aarde.
Wat vind je van dit nieuwe maantijdperk en de mogelijke evoluties ervan?
