De eerste peulvruchten gekweekt op maangrond: richting buitenaardse landbouw
Als je het hebt over ruimteverkenning, misschien naar andere planeten in het zonnestelsel, dan denk je aan de raketten die gebruikt moeten worden, de ruimteschepen, de reistijden. Er is echter één aspect dat net zo belangrijk is voor toekomstige buitenaardse kolonies: de mogelijkheid om hun eigen voedsel te verbouwen. Daarom heeft een team onderzoekers de eerste stappen gezet in het kweken van buitenaardse grond, maanregoliet. Laten we eens kijken wat ze hebben ontdekt.
Het terrein van de maan: de regoliet
Pexels
Als we op aarde over grond of terrein spreken, bedoelen we een mengsel van organisch materiaal en mineraal materiaal dat de basis vormt voor dierlijk en plantaardig leven. De Maan heeft daarentegen niet de typische bodem die wij kennen, maar is bedekt met stukken rots en regoliet, een zeer fijn mineraal stof. De verschillen met de aardse bodem zijn duidelijk, maar dit is wel de bodem die mogelijke toekomstige kolonies op onze satelliet zullen hebben. Sommige wetenschappers hebben daarom geprobeerd om peulvruchten te kweken op regolietgrond. Het probleem is dat maanregoliet verschillende uitdagingen met zich meebrengt die overwonnen moeten worden:
- ten eerste, het gebrek aan voedingsstoffen die, zoals we hebben gezien, wel aanwezig zijn in aardse grond;
- ten tweede zijn er giftige stoffen aanwezig die schadelijk kunnen zijn voor landbouwactiviteiten.
Daarom gebruikten de onderzoekers speciale arbusculaire schimmels om de zware metalen in regoliet op te vangen en te voorkomen dat ze door de planten werden opgenomen. Daarnaast werd een natuurlijke meststof gebruikt die wordt geproduceerd door de vertering van regenwormen.
Hoe de maanbodem na te maken op aarde
Pexels
Om te kunnen beoordelen of het mogelijk is om voedsel op de maan te verbouwen, was het nodig om de omstandigheden op aarde zo nauwkeurig mogelijk na te bootsen. De regolietmonsters van de Apollo-missies waren in dit opzicht erg nuttig, omdat onderzoekers hiermee terrein konden maken die leken op die op de maan, met verschillende concentraties regoliet. Zo was het mogelijk om grond te verkrijgen met een concentratie regoliet variërend van 25% tot 100% en zo de reactie van de planten op de aanwezige hoeveelheid regoliet te beoordelen.
Terwijl de grond met 100% maanmineraal aantoonde dat het kweken ervan extreem moeilijk is, werden meer bemoedigende resultaten verkregen met 75% regoliet. In het eerste geval kon er feitelijk niets worden gedaan voor de kikkererwtenplanten die de onderzoekers gebruikten, terwijl in het tweede geval de resultaten veel beter waren, ondanks de tekenen van voedingstekorten.
Kikkererwten kweken op de maan: is dat echt mogelijk?
Pexels
Om dit experiment uit te voeren, zeiden we, kozen de onderzoekers kikkererwten als modelplant, om verschillende redenen. Ten eerste is het een voedingsbron die rijk is aan eiwitten en micronutriënten die essentieel zijn voor een evenwichtige voeding. Ten tweede hebben kikkererwten een symbiotische relatie met arbusculaire mycorrhiza schimmels die zware metalen uit regoliet absorberen. Wat dit eerste kweekexperiment op maangrond betreft, waren de resultaten op zich al een succes. Natuurlijk is 75% regoliet niet 100% en is er nog werk aan de winkel, maar zo'n bemoedigende start belooft veel goeds.
Tegelijkertijd is het verbouwen van kikkererwten op de maan niet eenvoudig en dat zal in de toekomst ook niet het geval zijn. Het vinden van een manier om de maanbodem te gebruiken is echter een van die kleine (niet zo kleine) stappen die ons in staat zullen stellen om onze satelliet bewoonbaar te maken, vroeg of laat. Eén peulvrucht tegelijk.
