Je kind bij de verkeerde naam noemen: waarom het ouders zo vaak overkomt
Hebben ouders echt een favoriet kind? Soms noemen ze het ene kind bij de naam van het andere en dit kan voor verwarring zorgen, maar wat is de werkelijke betekenis van deze tijdelijke verwarring? Laten we eens kijken wat de wetenschap erover zegt.
Hebben ouders van twee kinderen echt een favoriet?
Freepik
Als je een broer of zus hebt, is het je misschien overkomen dat een van je ouders je bij zijn of haar naam noemde: misschien dacht je dat dit iets specifieks betekende, namelijk dat je niet de favoriet in het gezin was. Maar hebben moeders en vaders met meerdere kinderen echt een favoriet? Sommige houdingen en manieren om dingen te doen kunnen ervoor zorgen dat we ons minder “bevoorrecht” voelen dan onze broers of zussen, en ons doen denken dat we niet dezelfde genegenheid of waardering ontvangen die voor hen gereserveerd is. In werkelijkheid groeit niemand van ons op met twee ouders die hetzelfde zijn als wanneer broers of zussen geboren werden: in feite beleeft elk kind, hoewel geboren uit hetzelfde stel, een ander pad, met een moeder en vader die zich in een andere levensfase bevinden dan toen ze hun eerste of tweede kind kregen.
Uiteindelijk is het alsof ze in een bepaald opzicht twee verschillende mensen zijn, waardoor hun houding soms kan verschillen, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze kunnen “leren van hun fouten” uit hun ervaringen met hun eerstgeborene en kunnen veranderen bij volgende kinderen. Daarnaast heeft de wetenschap zich echter ook afgevraagd of ouders echt een lievelingskind hebben of niet, te beginnen met een interessant feit: veel mensen halen hun namen door elkaar, maar betekent dit iets bijzonders? Als wij, als volwassenen, er een hekel aan hebben als onze partner ons bij de naam van zijn ex-partner noemt en in woede uitbarsten, welke gevoelens ontstaan er dan in het hoofd van een kind als een ouder het bij de naam van zijn broer of zus noemt?
Daarom halen ouders de namen soms door elkaar
Freepik
Cognitief wetenschapper Samantha Deffler van het York College in Pennsylvania, VS, ondervroeg een steekproef van 1700 volwassenen over dit onderwerp en vroeg hen waarom dit gebeurt en gaf passende antwoorden. Dit fenomeen is vrij wijdverspreid en zou geen reden tot bezorgdheid moeten zijn: het heeft niets te maken met leeftijdsgerelateerde geheugenproblemen, aangezien de verzamelde gegevens niet verschilden naargelang de leeftijd van de individuen, noch had het iets te maken met een voorkeur. De reden lijkt te liggen in het feit dat kinderen tot één “categorie” behoren in het hoofd van een ouder, die hen waarschijnlijk niet bij de naam van een collega of buurman zal noemen. Kinderen hebben daarentegen dezelfde betekenis in het hoofd van de ouder, die zich soms kan vergissen door de verkeerde naam uit te spreken, vooral als hij haast heeft of afgeleid is.
Blijkbaar maken moeders deze “fout” vaker dan vaders: de reden is in elk geval dezelfde. De moeder “haalt” de naam uit het mentale bestand met het label “kinderen” en maakt daarbij mogelijk een toevallige keuze. Niet alleen dat: de resultaten van het onderzoek toonden ook aan dat de namen van onze honden vaak in de map “familie” van de ouderlijke database terechtkomen, maar katten veel minder vaak. Dit zou erop kunnen wijzen dat we onze harige en trouwe levensgezellen als kinderen beschouwen. De reden lijkt dus uitsluitend te maken te hebben met een associatie van het brein, die uit hetzelfde “bestand” put in onze hersenen en ons soms misleidt.
Volgens een onderzoek hebben ouders echt een voorkeur
Freepik
Betekent dit dat ouders geen favoriet kind hebben, hoewel het moeilijk is om dit toe te geven? Een ander onderzoek onderzocht juist dit gezinsaspect en het antwoord lijkt te bevestigen dat moeders en vaders wel degelijk een favoriet hebben. Onderzoekers van de Universiteit van Californië onderzochten 384 gezinnen, bestaande uit twee ouders en twee kinderen met een paar jaar verschil. In totaal werden 768 ouders geïnterviewd. Hiervan gaf 74 procent van de vaders en 70 procent van de moeders aan dat ze een voorkeur hadden voor één bepaald kind, maar ze gaven niet aan welk kind.
Op basis van de gegevens die naar voren kwamen, concludeerden de onderzoekers echter dat in de meeste gevallen het oudste kind de scepter zwaaide. Op dit punt ondervroeg het team de kinderen en stelde hen twee vragen: "Heb je het gevoel dat je ouders je anders behandelen dan je broer of zus?” en "Heeft dit enige invloed op je gevoel van eigenwaarde?". De meeste als tweede geboren kinderen gaven aan dat ze een laag gevoel van eigenwaarde hadden door de perceptie dat hun oudere broer of zus de favoriet van hun ouders was. Katherine Conger, eerste auteur van het onderzoek, was verrast door deze antwoorden, omdat ze verwachtte dat de eerstgeborenen de “benadeelden” zouden zijn, omdat ze ouder waren en in zekere zin minder “hulpeloos”.
Hoe dan ook, elk gezin is anders en deze resultaten kunnen niet algemeen worden toegepast, maar bieden wel interessante stof tot nadenken. Wat denk jij ervan?
