Waarom besluiten sommige volwassen kinderen om de relatie met hun ouders te verbreken? Oorzaken en mogelijke oplossingen
Kenmerkend voor de adolescentie is het verlangen om te rebelleren tegen ouders en een zekere neiging tot conflicten. Hoewel het minder vaak voorkomt, kunnen volwassen kinderen ook besluiten om de relatie met hun ouders te verbreken, een keuze die voor de ouders vaak onbegrijpelijk is. Maar waarom gebeurt dit en hoe moet dit probleem worden aangepakt als het zich voordoet?
Waarom besluiten sommige volwassen kinderen om de relatie met hun ouders te verbreken?
Pexels
Het verbreken van familiebanden is allesbehalve een eenvoudig onderwerp om mee om te gaan, ook en vooral vanwege de verschillende invalshoeken die er spelen. Er zijn geen statistische gegevens over het aantal volwassen kinderen dat besluit de relatie met hun ouders te verbreken, maar het is een vrij wijdverbreide realiteit. Vanaf een gegeven moment zijn er geen persoonlijke bezoeken of telefoontjes meer mogelijk en worden misschien zelfs partners en kinderen bij deze keuze betrokken. Maar waarom gebeurt dit?
De factoren achter deze breuken kunnen verschillend zijn. Misschien zijn het disfunctionele gezinnen, met afhankelijke of autoritaire ouders die er altijd aan hebben bijgedragen het leven van hun kinderen ongelukkig te maken. Misschien zijn het de kinderen zelf die geen contact meer willen hebben met hun ouders, vanwege psychische stoornissen of complexe relationele dynamieken. Onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift The Journals of Gerontology suggereert dat er niet één enkele oorzaak is, maar dat deze breuken altijd een combinatie van verschillende factoren zijn.
Van groei naar misverstanden: de zoektocht naar het waarom
Unsplash
Als we proberen te begrijpen waarom volwassen kinderen besluiten de relatie met hun ouders te verbreken, kunnen we twee belangrijke redenen vinden. De eerste betreft het groeiproces, waarvoor de relaties met ouders altijd nogal moeilijk zijn geweest vanwege een gebrek aan steun, autoritarisme, buitensporige kritiek en gebrek aan opvoeding. Dit zijn potentieel traumatische wonden die niet verdwijnen met de overgang naar volwassenheid, maar die blijven bestaan, en die kunnen leiden tot de keuze om de relatie met de ouders te verbreken.
De tweede reden betreft de misverstanden die tussen ouders en kinderen ontstaan en die niet worden opgelost. Op de lange termijn kunnen deze leiden tot een breuk die ongetwijfeld plotseling is, maar vaak niet onvoorspelbaar. Het kan een kwestie zijn van persoonlijkheid of wrok die altijd verborgen is gebleven, of van misverstanden over iemands relatie als koppel. In al deze gevallen kan het niet rechtstreeks aanpakken van de problemen leiden tot verstoringen in de relaties met ouders.
Hoe met het verbreken van relaties met de ouders om te gaan, aan beide kanten
Pexels
In dergelijke complexe situaties is het cruciaal om open en oprechte communicatie te bevorderen. Als een kind besluit om afstand te nemen van zijn familie, is het belangrijk dat hij zijn motivaties kan uiten, zodat er een gemeenschappelijke basis voor dialoog of compromis kan worden gevonden. Tegelijkertijd is het belangrijk dat ouders geduld en begrip tonen en hun kind ondersteunen bij eventuele moeilijkheden. Het proces kan lang duren, maar het tonen van genegenheid en steun kan een verschil maken waarvan de omvang onmogelijk te kwantificeren is.
Om deze reden is het ook essentieel om de hulp van een professional te overwegen, niet alleen voor mogelijke bemiddeling, maar vooral voor persoonlijke steun en voor de eigen geestelijke gezondheid. Maar al te vaak onderschatten mensen de impact die psychotherapie kan hebben op hun vermogen om zichzelf te begrijpen en de dagelijkse uitdagingen aan te gaan. De hulp van een psycholoog kan essentieel zijn om met moeilijkheden om te gaan en zelfs de moeilijkste situaties te boven te komen, zoals het stuklopen van de relatie met je ouders.
